معرفی و دانلود کتاب رنج کشیدگان و خوارشدگان اثر فیودور داستایوفسکی رایگان به همراه خلاصه کتاب

سال گذشته، در غروب بیست و دوم مارس تجربه ی بسیار غریبی از سر گذراندم. تمام آن روز شهر را در پی یافتن یک منزل اجاره‌ای زیر پا گذاشته بودم. منزل قبلی‌ام خیلی نمور بود و نرم نرمک داشتم به سرفه‌های سختی دچار می‌شدم که خبر از چیز نحسی می‌دادند. از پاییز قصد نقل مکان داشتم اما تا بهار لفتش داده و این دست و آن دست کرده بودم. همه ی روز نتوانسته بودم هیچ مورد مناسبی پیدا کنم. در وهله ی اول، یک ملک مستقل می‌خواستم، نه اتاقی در خانه ی دیگران؛ در وهله ی بعد، حتی اگر فقط یک اتاق هم بود، می‌بایست اتاقی بزرگ باشد و البته تا حد امکان هم ارزان. به تجربه دریافته‌ام که در جاهای تنگ حتی دامنه ی فکر آدمی هم تنگ می‌شود. و مایل بودم که وقتی به داستان‌های آینده‌ام فکر می‌کنم توی اتاق بالا و پایین بروم. باری همیشه خوش دارم که به جای نوشتن آثارم، غرق در فکر کردن به آن‌ها شوم و در این رؤیا غوطه بخورم که چگونه از آب در خواهند آمد. و این واقعاً از تنبلی و سستی نیست. نمی‌دانم از چیست. تمام روز ناخوش‌احوال بودم و نزدیک غروب که شد احساس کردم که دیگر واقعاً سخت بیمارم. آغاز یک جور تب بود. وانگهی، کل روز سرپا بودم و خسته شده بودم. دم دمای غروب درست پیش از آنکه هوا تاریک شود، مشغول قدم زدن در خیابان ووزنیسینشکی پراسپکت بودم. آخر، عاشق خورشید مارس پطرزبورگم، خاصه غروب خورشیدش آنهم در هوایی سرد و آسمانی صاف. به ناگاه کل خیابان برق زد و غرقِ روشنایی تابناکی شد. گویی همه ی خانه‌ها به درخششی ناگهانی روشن شده بودند. رنگ‌های خاکستری، زرد و سبز کدرشان برای لحظه‌ای تیرگی خود را باختند؛ تو گویی همه چیز روشن‌تر می‌نمود، انگار مبهوت شده باشی یا کسی با آرنج به پهلویت زده باشد.

نگرشی تازه در کار است انبوهی از افکار نو..... حیرتا که یک پرتو نور می تواند با آدمی چه کارها بکند!

اما پرتو نور فرو مرد؛ سوز سرما شدت گرفت و به حفره‌های بینی‌ام دوید؛ تاریکی عمیق‌تر شد؛ و مغازه‌ها چراغ گازهایشان را روشن کردند. به مغازه‌ی مولر که رسیدم، یعنی قنادی مولر، ناگهان در جا خشکم زد و به آن سوی خیابان خیره ماندم، تو گویی دلشوره‌ی وقوع عن قریب حادثه‌ای شگفت به جانم افتاده بود و از پیش می‌دانستم که چیزی در راه است؛ و در همان لحظه پیرمرد را با سگش در آن سوی خیابان دیدم. خوب یادم هست که احساس ناخوشایندی قلبم را چنگ زد، احساسی که خودم هم نمی‌دانم چیست.

عارف مسلک نیستم، به پیش‌آگاهی و غیب‌گویی چندان عقیده ندارم و، با این همه، مثل اکثر مردم تجربه‌هایی در زندگی‌ام داشته‌ام که نمی‌شود توضیحی برایشان پیدا کرد. مثلاً همین پیرمرد، چرا به محض دیدنش احساس کردم که در همان غروب حادثه‌ای غریب برایم اتفاق می‌افتد؟ هر چند بیمار بودم و احساساتم در بیماری تقریباً همواره فریبم داده‌اند.

پیرمرد با عصایش بر کف پیاده‌رو تقه می‌زد و با گام‌های کند و بی‌رمق به قنادی نزدیک می‌شد. طوری پاهایش را، خاصه بی‌آنکه عملاً آن‌ها را خم کند، حرکت می‌داد که گویی دو تکه هیزم بودند. هرگز در زندگی‌ام به هیکلی به این بی‌قوارگی و مضحکی بر نخورده بودم و هر وقت که او را در قنادی مولر می‌دیدم، سخت متأثر می‌شدم. هیکل درازش، پشت خمیده‌اش، صورت مرده‌وارش با رد و نشان هشتاد سالگی بر آن، پالتوی کهنه‌اش با درزهای شکافته، کلاه لبه‌گرد مندرس.