معرفی، خلاصه کتاب و دانلود pdf کتاب فرزند آتش اثر اس کی ترماین رایگان

ده دقیقه صرف می‌کنم تا جای درستی برای گلدان پیدا کنم. تصور می‌کنم نینا کرسن پشت سرم است و سرش را مؤدبانه اما از روی نا امیدی تکان می‌دهد و حالا حس شک و تردید به من دست می‌دهد. اگر نینا بود می‌دانست جای درست این گلدان کجاست. اگر او بود حتماً این کار را بدون هیچ عیب‌ونقصی انجام می‌داد. نینا، با آن مو‌های بلوندی که در بالای آن چشم‌های گیرای آبی و باذکاوت ریخته و در همان حال اخمی کرده و دارد با دقت کارش را انجام می‌دهد.

کارم را ر‌ها می‌کنم و به آن زل می‌زنم. اخمی می‌کنم. بازتاب چهره‌ام را بر روی صفحۀ براق چوبی میز و در وسط آن می‌بینم. خطی در وسط میز است که تصویر مرا به دو قسمت تقسیم می‌کند.

همه به من می‌گویند که جذاب هستم. با این حال من هیچ وقت به معنای واقعی احساس زیبایی نکرده‌ام؛ آن‌هم با این مو‌های قرمز و کک و مک‌های روی صورتم و با این رنگ سفید پوست سلتیکی‌ام که هیچ‌وقت نمی‌شود آن را برنز کرد. بعد احساس می‌کنم پر از ایرادم. شکسته‌ام. ترَک خورده‌ام و بعد آن‌قدر به خودم سخت می‌گیرم که دیگر زیبایی‌هایم را نمی‌بینم. فقط خط‌های عمیقی را می‌بینم که زیر چشمم هست. خط‌هایی که برای سن من، برای سی‌سالگی، خیلی زود است.

نسیم خنکی مرا تکان می‌دهد. این نسیم از میان پنجره میوزد و با خود بوی گل‌های باغ کارن‌هالو را می‌آورد. وزش این نسیم حواس مرا از حماقتی که دارم پرت می‌کند و به یاد ارزشی که دارم می‌اندازد. نه. من شکسته نشده‌ام. این شک و تردید‌ها کافی ا‌ست. من راشل دلی هستم. من کار‌های مهمتری از پیدا کردن کاغذ دیواری مناسب و تاریخچۀ پیاله‌ها دارم.

و بازهم دارم دروغ می‌گویم و این دروغ اهمیت بیشتری دارد. قطعاً که من حالم بهتر نیست. هنوز دارم راجع به آن خرگوش صحرایی که با ماشین زیر کرده‌ام فکر می‌کنم. البته در این مورد حرفی به کسی نزده‌ام. بلافاصله بعد از تصادف همه‌جای ماشین را تمیز کردم و جسد حیوان را دور انداختم. خونش را از روی دستم پاک کردم و سعی کردم تصویرش را هم از ذهنم پاک کنم. در حالت عادی اولین واکنشم این بود که به دیوید زنگ بزنم و داستان را برایش تعریف کنم. اما بعد که یک دقیقه فکر کردم به این نتیجه رسیدم که مهم نیست چقدر این موضوع می‌تواند ناراحت‌کننده باشد، بهتر است مسکوت بماند. به محض اینکه این مسأله را مطرح می‌کردم، حالا حتی به‌عنوان موضوعی خیلی ساده و پیش پا افتاده که اوه! پسرت این رو گفت و بعد هم داستان در واقعیت اتفاق افتاد اوه! چه بامزه! حتماً دیوید فکر می‌کرد من واقعاً می‌گویم پسرش می‌تواند حوادث را قبل از وقوع ببیند. این یعنی اینکه پسرش غیب‌گو است. حرف‌هایی که می‌زنم ممکن است باعث شوند من دیوانه به‌نظر برسم. و نباید دیوانه به‌نظر برسم. چون... چون من دیوانه نیستم.

من اعتقاد ندارم جیمی هیچ قدرت خاصی دارد. آن تصادف فقط یک تصادف بود. حیوان‌ها توی جاده‌های باریک و زیگزاگ پن ویت همیشه جان خود را از دست می‌دهند. گورکن‌ها، روباه‌ها، قرقاول‌ها، خرگوش‌های صحرایی. همه‌وهمه. قبلاً هم خرگوش‌های صحرایی مرده در جاده دیده بودم. خیلی این اتفاق مرا غمگین می‌کند. خرگوش‌های صحرایی یک‌جور‌هایی ارزشمندتر از خرگوش‌های معمولی هستند. وحشی‌ترند. شاعرانه‌ترند. من از اینکه آن‌ها در پن ویت زندگی می‌کنند خوشم می‌آید. اما آن‌ها دائم به‌خاطر آدم‌هایی که در جاده تند میرانند کشته می‌شوند. تصادف من در آن شب بارانی در جنگل‌های بانو هم یک‌جور‌هایی با نگرانی جیمی درمورد مسائل ساده تلفیق شد. اما هنوز هم مرا طلسم می‌کند. شاید به‌خاطر این است که بدن آن خرگوش در دست‌هایم جان داد.

خداحافظی می‌کند و می‌گوید که بعداً در اسکایپ باهم حرف می‌زنیم و تلفن را قطع می‌کند. در خیابان‌ها به‌دنبال جای پارک هستم. خیلی زمان نمی‌برد. ماشین پارک کردن در اینجا کار سختی نیست. هم جای دورافتاده‌ای است و هم هوایش خیلی خوب نیست. آخرین شهر دورافتاده در لندن است. یکی از آخرین جا‌هایی است که در آن به زبان کورنیش حرف می‌زنند. در خیابانِ جاست در پن ویت حس اندوه به آدم دست می‌دهد. شهری خالی از معدن‌ها و معدن دارهایش، اما خاطره‌هایشان به‌جا مانده. درعین‌حال هم این نزدیک‌ترین جا به مغازه‌ای است که می‌خواهم. نزدیک‌ترین شهر به کارن هالو است و من باید... باید به این مغازه بروم. همین حالا.