معرفی و دانلود کتاب دفاع لوژین اثر ولادیمیر نابوکوف رایگان به همراه خلاصه کتاب

ناگهان پدرش پرسید: «وقتت را چطور گذراندی؟ چه کار کردی؟» لوژین جواب داد: «هیچ.» پدر با همان حالت بشاش غیرطبیعی پرسید: «حالا می‌خواهید بکنید؟» لحن پسرش را در خطاب دوم شخص جمع تقلید کرد و افزود: «می‌خواهید به رختخواب بروید یا می‌خواهید این‌جا پیش من بنشینید؟» لوژین پشه‌ای را کشت و دزدانه نگاهش را بالا گرفت و زیر چشمی به پدرش نگاه کرد. خرده نانی روی ریش پدرش بود و حالت استهزای ناخوشایندی در چشم‌هایش دیده می‌شد. پدرش گفت: «می‌دانید چه کنیم؟» خرده نان از ریشش افتاد و ادامه داد: «می‌دانید چه کنیم؟ بیایید بازی کنیم. مثلاً چه‌طور است به شما شطرنج یاد بدهم؟»

وقتی او را دید، وقتی با تعجب متوجه شد که دارد با او گفت و گو می‌کند، اولین تصورش همین بود. کمی ناراحت شد از این که زن آن زیبایی بی‌عیب و نقصی را ندارد که می‌توانست داشته باشد. ملاک قضاوتش درباره زیبایی، نشانه‌های رؤیاگونه عجیب و غریبی بود که در گذشته‌اش حک شده بود. با موضوع کنار آمد و رفته رفته پیش‌نمونه‌های مبهم زن را فراموش کرد و بعد مغرور و راضی شد از این که زنی که حی و حاضر با او حرف می‌زند و وقتش را با او می‌گذراند و به او لبخند می‌زند، انسانی است واقعی و جاندار. آن روز توی تراس باغ، که زنبورهای زرد مدام روی میزهای فلزی می‌نشستند و شاخک‌های پایین گرفته‌شان را می‌جنباندند—همان روز که تعریف کرد در کودکشی‌اش توی این هتل اقامت داشته— لوژین با چند حرکت آرام که معنی‌اش را فقط خودش سربسته حس می‌کرد، به شیوه خاص خودش اظهار عشق کرد. زن با آن که دید لوژین با چه کج‌خلقی و ملالی سکوت کرده است، تکرار کرد: «بگویید، برایم بیش‌تر بگویید.»

خیلی زود از طرز کار دستگاه سر در آورد. یاد گرفت که نوار را کار بگذارد و برگه کاغذ را بپیچاند، و با همه اهرم‌های کوچک آشنا شد. یاد گرفتن جای حروف دشوارتر بود و تایپ به کندی انجام می‌شد. از آن تات‌تات سریع خبری نبود و به دلیل نامعلومی – از همان روز اول – علامت تعجب همه‌جا دنبالش می‌کرد و جاهایی که اصلاً انتظارش نمی‌رفت سر و کله‌اش پیدا می‌شد.

آینده همیشه نامعلوم است، اما گاهی خیلی مه‌آلود می‌شود. انگار یک نیروی دیگر به کمک گنگی طبیعی تقدیر می‌آید و این مه کشسان را که افکار به آن کمانه می‌کنند و برمی‌گردند بیشتر پخش می‌کند.

شب‌ها به نوعی پردست‌انداز بودند. لوژین نمی‌توانست خودش را وادارد که به شطرنج فکر نکند. و با آن که خواب‌آلود بود خواب به مغزش راه پیدا نمی‌کرد. خواب به دنبال روزنه‌ای می‌گشت، اما در هر مدخلی نگهبان شطرنج ایستاده بود و راه را می‌بست، و لوژین با درد و عذاب احساس می‌کرد که خواب همان جاست، همان نزدیکی، اما خارج از مغز او: لوژینی که با خستگی توی اتاق ولو می‌شد چرت می‌زد اما لوژینی که صفحه شطرنج را مجسم می‌کرد بیدار می‌ماند و نمی‌توانست با همزاد خوشبخت خودش یکی بشود.