معرفی و دانلود کتاب یک مرد ناشناخته اثر آنتون چخوف رایگان به همراه خلاصه کتاب

«روزهای پنجشنبه مهمان داشتیم. معمولاً از رستوران سفارش کباب می‌دادیم و به فروشگاه الیسیو تلفن می‌زدیم تا خاویار، پنیر، صدف و چیزهای دیگر برایمان بفرستند. پولیا از صبح به آماده کردن وسایل چایی و انداختن میز شام مشغول می‌شد. صادقانه بگویم که این فعالیت کمی به زندگی ما تنوع می‌داد و از این رو پنجشنبه روز مورد علاقهٔ ما بود.»

«وقتی سر شام صحبت از عشق و زنان می‌شد، وانمود می‌کرد که عیاشی زیرک و بی‌نظیر است. کلاً باید بگویم که زن‌بازهای پترزبورگ دوست دارند که دربارهٔ سلیقهٔ خارق‌العاده‌شان صحبت کنند. این مشاور محترم دولت در امور جوانان، شدیداً از در آغوش کشیدن خدمتکاران آشپزخانه‌اش و همینطور دخترهای بدبختی که در خیابان نوسکی پراسپکت پترزبورگ پرسه می‌زنند، به خود می‌بالید. با گوش دادن به حرف‌هایش می‌شد فهمید که به تمام رذیلت‌های شرق و غرب آلوده است، با این وجود به طور شرم‌آوری عضو افتخاری چندین انجمن مخفی و نیز تحت حمایت پلیس بود.»

«او مثل یک دختر بچه که خیلی دلش می‌خواهد شیطنتی کند، نفس راحتی کشید و دوباره خندید. اورلف در حالی که با سرش به روزنامه اشاره می‌کرد گفت: معذرت می‌خواهم، خواندن روزنامه در حال نوشیدن قهوه عادتی است که نمی‌توانم ترکش کنم، اما می‌توانم هر دو کار را همزمان انجام دهم. خواندن و شنیدن. بخوان، بخوان… عادت‌ها و آزادی ات متعلق به خودت باقی خواهند ماند. حالا چرا این قیافهٔ مایوس را به خودت گرفتی؟ همیشه سر صبح همین شکلی هستی یا فقط امروز؟ بگو ببینم خوشحال نیستی؟ کاملاً برعکس، اما باید اعتراف کنم که کمی گیج شدم.»

«با خودش حرف‌های شیرین و بی‌معنی می‌زد و می‌خندید. در حالی که به زور سعی می‌کرد چیزی جدی و مهم بگوید، گفت: چقدر مضحک است که اندیشیدن را کنار بگذاریم و برای افکار خود، هرچند هوشمندانه باشند، ارزش قائل نشویم و در مقابل افکار نادان‌های مختلف به لرزه درآییم. تا همین چندی پیش، من در مقابل افکار و اعتقادات دیگران می‌ترسیدم و به لرزه می‌افتادم، اما از زمانی که به خودم گوش دادم و تصمیم گرفتم که به روش خود زندگی کنم، چشمانم باز شد، به ترس احمقانه‌ام غلبه کردم و حالا خوشحالم و این چنین خوشحالی را برای همه آرزو می‌کنم.»

«او مثل یک قربانی خودش را بر روی صندلی راحتی در اتاق مطالعه می‌انداخت و در حالی که دستانش را سایبان چشمانش می‌کرد، کتابی برمی‌داشت، اما کتاب خیلی زود از دستش می‌افتاد. او به زور بر روی صندلی می‌چرخید و دستانش را طوری حصار چشمانش می‌کرد که گویی آفتاب مستقیم به او می‌تابد. در این هنگام بود که به خود می‌آمد و از اینکه بیرون نرفته بود شگفت‌زده می‌شد.»

«اورلف، زینایدا را با یک دست در آغوش گرفت و پیشانی و لب‌هایش را بوسید. سپس با لحنی مهربان و بی‌ریا که حتی روی من نیز اثر گذاشت، گفت: دختر خوبی باش و در غیاب من دلتنگی نکن. خدانگهدار تو باشد. زینایدا مشتاقانه به چهرهٔ اورلف خیره شد، گویی می‌خواست همهٔ ویژگی‌های عزیزش را به دقت در خاطرش حک کند. سپس به آرامی بازوانش را دور گردن اورلف حلقه کرد و سرش را بر سینهٔ او گذاشت و به فرانسه گفت: سوءتفاهم‌های مرا ببخش، یک زن و شوهر اگر واقعاً عاشق باشند، نمی‌توانند از بحث و جدال خلاصی پیدا کنند و من دیوانه‌وار عاشق تو هستم. یادت نرود تا می‌توانی برایم تلگرام بفرست با همه جزئیات سفرت.»