معرفی و دانلود کتاب جزیره درختان گمشده اثر الیف شافاک رایگان به همراه خلاصه کتاب

یاد موعظه‌ای افتاد که شاید در کلیسا آن را شنیده بود و شاید هم در یک مسجد، چون در مراحل مختلف زندگی‌اش، برای مدت کوتاهی، به کلیسا و مسجد رفته بود. وقتی روح کالبد را ترک می‌کند، به‌سوی آسمان بالا می‌رود و طی مسیر، توقف می‌کند و هر آنچه را پایین پایش قرار دارد تماشا می‌کند، بی‌حرکت، بی‌حس و بی‌درد.

آیا اسقف واسیلیوس این را گفته بود یا شیخ محمود؟ شمایل نقره‌ای، شمع‌های مومی، نقاشی‌هایی با چهره قدیسان و حواریون، جبرئیل با یک بال گشوده و یک بال بسته، نسخه‌ای قدیمی از کتاب مقدس ارتدکس که صفحاتش تا خورده بودند و عطفش کج شده بود... جانماز ابریشمی، تسبیح کهربایی، کتاب احادیث، جلد قدیمی تعبیر رویا از دیدگاه اسلام که بعد از هر رویا یا کابوس به آن رجوع می‌شد... هر دو روحانی سعی کرده بودند آدا را متقاعد کنند دین آن‌ها را برگزیند و او را به‌سمت خود بکشانند. آدا بیشتر به نظرش می‌رسید که پوچی را انتخاب کرده است. نیستی. صدف بی‌وزنی که هنوز او را در خود اسیر کرده بود و از دیگران جدا می‌کرد. اما در حالی که در آخرین ساعت آخرین روز مدرسه جیغ می‌کشید، چیزی متعالی را حس کرد، گویی وجود نداشت، گویی هرگز وجود نداشته و اسیر تخته‌بند تن نبود.

پروانه در حالی که مسیری مارپیچ را طی می‌کرد، روی شانه‌ی معلم نشست و بعد، روی یکی از گوشواره‌های نقره‌ای‌اش که شبیه چلچراغ بود پرید. سپس، با همان سرعت، بلند شد و به‌سمت جیسون رفت، روی شانه‌های نحیفش نشست و زیر پیراهن او وول خورد. حالا، آدا در چشم خیالش می‌توانست جای زخم‌هایی را ببیند که زیر جلیقه‌ی جیسون پنهان بودند که اغلبشان کهنه و رنگ‌پریده بودند و فقط یکی از آن‌ها نسبتاً بزرگ و تازه بود. رنگی تند ارغوانی التیام‌نیافته. این پسر که همیشه مزه‌پرانی می‌کرد و اعتمادبه‌نفس زیادی در مدرسه داشت، در خانه، از دست پدرش کتک می‌خورد. آدا به نفس‌نفس افتاد. در همه جا و همه کس درد شدیدی وجود داشت. اختلاف تنها بین کسانی بود که می‌توانستند دردشان را مخفی کنند و کسانی که دیگر نمی‌توانستند.

من آن جزیره را این‌طور به یاد می‌آورم: سواحلی طلایی، آب‌های فیروزه‌ای و آسمانی درخشان. هرساله، لاک‌پشت‌های دریایی به ساحل می‌آمدند تا در شن‌های پودر مانند تخم بگذارند. باد اواخر عصر با خود بوی گاردنیا، گل نگونسار، اسطوخودوس و پیچ امین‌الدوله را می‌آورد. ریسه‌های منشعب اقاقیای بنفش از دیوار‌های سفید‌شده بالا رفته بود و آرزوی رسیدن به ابر‌ها را داشت؛ درست مثل آدم‌های خیال‌باف امیدوار بود.

پایتخت را دیواری تقسیم کرده بود؛ درست مثل قلبی با زخمی در میان آن. در طول خط مرز در ناحیه‌ی مرزی خانه‌های ویرانه‌ای بودند که با گلوله سوراخ‌سوراخ شده بودند، حیاط‌های خالی از انفجار نارنجک‌ها آبله‌گون شده، مغازه‌های تخته‌کوب‌شده ویران شده، در‌های تزئین‌شده‌ی حیاط‌ها از لولا‌های شکسته‌شان با زاویه‌های مختلفی آویزان شده بودند، ماشین‌های لوکس ایام قدیم داشتند زیر لایه‌های گردوخاک زنگ می‌زدند... جاده‌ها با حلقه‌ی سیم‌های خاردار، انبوه کیسه‌های شن، بشکه‌های پر از بتن، خندق‌های ضدتانک و برج‌های دیده‌بانی مسدود شده بودند. خیابان‌ها مثل افکار ناتمام و احساسات بلاتکلیف ناگهان به انتها می‌رسیدند.

صدایش شکست، اما ادامه پیدا کرد. وقتی صدای جیغ خودت را می‌شنوی، چیز عمیقاً تحقیرآمیز و به همان اندازه مسحورکننده‌ای وجود دارد. شکستن، درهم خرد شدن بی‌اختیار و بدون قید و بند، بدون اینکه بدانی تا کجا می‌تواند تو را بکشاند، این قدرت افسارگسیخته‌ای است که از درون تو برخاسته است. یک ویژگی حیوانی است. یک ویژگی وحشیانه. در آن لحظه، هیچ حالتی از او به خویشتن سابقش تعلق نداشت. همه چیز ورای آن صدا بود. این می‌توانست صدای جیغ بلند یک شاهین، زوزه هولناک یک گرگ یا فریاد گوش‌خراش یک روباه قرمز هنگام نیمه‌شب باشد. هر یک از آن‌ها می‌توانست باشد، اما نمی‌توانست جیغ یک دخترمدرسه‌ای شانزده‌ساله باشد.