معرفی و دانلود کتاب اردوگاه عذاب اثر هرتا مولر رایگان به همراه خلاصه کتاب

زمان بیشتری که گذشت، آشنایی‌ها بیشتر شد. در آن فضای متراکم، فقط کارهای کوچکی از دستمان برمی‌آمد: بنشینیم، بلند شویم، چمدان‌ها را زیرورو کنیم، چیزهایی بیرون بیاوریم، سر جایشان بگذاریم، به سوراخ توالت پشت دو پتوی آویزان شده برویم. کوچک‌ترین کار به دنبالش چیز دیگری در پی داشت. آدم وقتی در واگن نشسته، صفت‌های متمایزکننده‌اش را از دست می‌دهد. بیشتر به واسطه دیگران وجود دارد تا تنهایی. نیازی به ملاحظات خاصی نیست. آدم‌ها همراه هم هستند، یکی برای دیگری، درست مثل خانه. شاید امروز که این را می‌گویم، فقط درباره خودم صدق کند. شاید واگن تنگ و شلوغ دلم را نرم کرده، چون من در هر صورت تصمیم به رفتن داشتم، و در چمدانم غذای کافی بود. چیزی درباره گرسنگی افسارگسیخته‌ای که به‌زودی گریبانمان را می‌گرفت، نمی‌دانستیم. درطول پنج سال بعد از آن، وقتی فرشته گرسنگی بر ما نازل شد، چقدر پیش آمد که شبیه به آن بزهای کبود و خشک بودیم و چه ماتم‌زده تمنای همان گوشت‌های کبود و خشک را داشتیم.

دیگر شب روسیه همه‌جا را گرفته بود، رومانی پشت سرمان بود. تکان شدیدی خوردیم و یک ساعت منتظر ماندیم تا محورهای قطار با فاصله بین ریل‌های استپ‌ها تنظیم شدند تا بتوانیم روی ریل‌های روسی پیش برویم. بیرون آن‌قدر برف آمده بود که شب، روشن شده بود. سومین توقفمان در زمینی خالی بود. نگهبان‌های روسی فریاد زدند: اوبورنایا. در همه واگن‌ها باز شد. یکی بعد از دیگری، تلوتلوخوران بیرون ریختیم، از ارتفاع کمی پا به زمین برف‌گرفته گذاشتیم و تا زانو در برف فرو رفتیم. ما که نفهمیدیم کلمه‌ای که فریاد زدند چه معنی داشت، ولی حدس زدیم اوبورنایا، توقفی در توالت عمومی است. بالای سرمان، خیلی بالا، قرص ماه بود. بخار نفس‌ها که جلوی صورت‌هایمان پرواز می‌کرد، مثل برف زیر پایمان سفید و درخشان بود. از همه‌طرف تپانچه‌های خودکار را به‌سمتمان نشانه رفته بودند: شلوارها را پایین بکشید.

در غذاخوری، بعد از اینکه غذا را بلعیدیم، میز و نیمکت‌های دراز چوبی را کنار دیوار هل می‌دهیم. گاهی شنبه‌شب‌ها اجازه داریم تا یک ربع بعد از نیمه‌شب برقصیم، بعد باید همه چیز را سر جایش بگذاریم. درست رأس ساعت دوازده، وقتی بلندگوها سرود ملی روسیه را پخش می‌کنند، همه باید در خوابگاه‌هایشان باشند. شنبه‌ها نگهبانان سرخوش از نوشیدن لیکور چغندرند و انگشت‌هایشان روی ماشه‌ها می‌لغزند. اگر جنازۀ کسی یکشنبه صبح در حیاط پیدا شود، خبر این است: اقدام به فرار. اینکه جان‌باخته باید دوان دوان به مستراح می‌رفت چون روده‌هایش فرسوده شده‌اند و دیگر نمی‌توانند سوپ کلم را هضم کنند، دلیل موجهی نیست. با تمام این ها، چندوقت یکبار، یکشنبه‌ها در سالن غذاخوری تانگو می‌رقصیم. وقتی می‌رقصی، مثل مریم عذرا در هلال ماهی، در دنیایی که ازش آمدهای، روی نوک پنجهء پا زندگی می‌کنی؛ دنیای جشن‌های رقص و ریسه‌ها و فانوس‌های چینی آویزان از ریسمان‌ها، دنیای پیراهن‌های شب، گل سینه، کراوات، دستمال جیبی و دکمه سردست. مادرم می‌رقصد. موهایش را بافته و مثل سبد کوچکی بالای سرش جمع کرده، با دو طرۀ تاب‌دار کنار گونه‌هایش. صندل‌های پاشنه بلند عسلی رنگ پوشیده با بندهایی به نازکی پوست گلابی، پیراهن ساتن سبز و گل سینه‌ای درست روی قلبش؛ چهار زمرد به شکل برگ شبدر و پدرم کت و شلوار خاکی رنگ به تن داشت با دستمال تاشدۀ سفید در جیب و میخک صدپر سفید در جادکمه‌اش.

ولی من شپش و فوفایکا به تن دارم و کهنه‌های متعفن دور پایم در گالش، من یک کارگر در اردوگاه کار اجباری‌ام که از جشن رقص در خانه و خلأ معده‌ام سرگیجه گرفته‌ام. با زیری کاونز می‌رقصم، آنیکی که موهای ابریشمی روی دستش دارد. آنیکی زیری، با خال گوشتی به اندازۀ زیتون روی انگشت حلقه‌اش، زیری واندشنایدر است. وقتی می‌رقصیم، زیری کاونز بهم اطمینان می‌دهد که اهل روستای کاستن هولتز است یا جعبۀ چوبی و مثل آنیکی زیری اهل ورم‌لوش یا کرم‌چاله نیست. و پدرش اهل وُلکندورف یا درۀ ابرها است. و می‌گوید قبل از اینکه به دنیا بیاید، پدر و مادرش تاکستانی در کاستن‌هولتز خریدند و برای همین به آنجا نقل مکان کردند. می‌گویم: روستایی هم هست به اسم لیبلینگ  یا محبوب و شهری به نام گروس‌شام یا شرمندگی بزرگ ولی این ها در بانات هستند نه در ترانسیلوانی. زیری می‌گوید: من کوچک‌ترین چیزی دربارهء بانات نمی‌دانم. می‌گویم: من هم همین‌طور و با فوفایکای خیس از عرق به تن، او را در فوفایکای خیس از عرقش می‌چرخانم. تمام سالن غذاخوری می‌چرخد. وقتی همهچیز می‌چرخد، نمی‌شود چیزی را فهمید. بعد دربارۀ اتاقک‌های چوبی پشت اردوگاه چیزی می‌گویم، که نمی‌دانم چرا بهشان می‌گویند اتاقک‌های فنلاندی، وقتی در اصل ساکنینشان روس‌های اوکراینی‌اند. می‌گویم: دربارۀ این هم نمی‌شود چیزی دانست.