معرفی و دانلود کتاب زاهو اثر یوسف علیخانی رایگان به همراه خلاصه کتاب

ملا عابد، ناهار را خورده نخورده، خودش بلند شد و برای خودش چایی ریخت و نشست و خورد و همان جا کنار پنجره‌ی اتاق خوابید. تعجب کردم که برای من چایی نریخت اما به روی خودم نیاوردم و عقب کشیدم. ناهار کوکو سبزی بود و هنوز تو دهانم مزه مزه‌اش می‌کردم که خندان سفره را جمع کرد. ملا رفت و برای خودش چایی ریخت و تعارف نزد و خورد و خوابید، نگاهی به من کرد و گفت: عادت داری چایی بعد ناهار؟

عادت که نداشتم ننه همیشه بعد غذا می‌گفت: امان بدهید تا شکم‌تان نفسی بکشد و بعد آب داغ بریزید توی‌اش.

آقا همیشه می‌خندید که حال نداری چایی بریزی یک چیز دیگست. خندان همانطور که توی یک سینی یک نفره استکان کمرباریک چایی و نعلبکی را می‌آورد و مراقب بود لب پر نزد گفت من هم جای تو باشم، با خوردن ملا هوس بکردم.

خندیدم. نگاه کردم به ملا، جوری خوابیده بود که پیدا بود خواب به خواب شده است. خندان، پلی به نگاهم به ملا زد و گفت: تا سرش را بذاره، برود. نمی‌دانم چرا دوست داشتم خندان برای خودش هم چایی بریزد و بیاید کنارم بنشیند و با هم چایی بخوریم. آفتاب کم رمق پاییز از پنجره افتاده بود روی ملا. گفتم سردش نشه! خندان رفت و چادر شبی را از روی رختخواب‌ها برداشت و آورد و انداخت سر پدرش. پرسیدم شما چایی نخورین؟ چیزی نگفت. رفت پارچه گلدوزی‌اش را برداشت و آورد و تکیه داد به دیوار کاهگلی و شروع کرد به سوزن زدن.

پرنده‌ی نگاهم بال زد از پارچه‌ی گلدوزی‌اش به گلدوزی‌های تاقچه‌ها. خیلی دوست داشتم ببینم این بار چه نقشی می‌زند. گفتم دخر عموهام گلدوزی بکردند. فکر کردم با گفتن این جمله، به حرف بیفتد. پوزخندی زد و سوزن زد و حتی نگاهم نکرد، دوباره نگاه چرخاندم به گلدوزی‌هایش تو تاقچه‌ها. چایی را ریختم توی نعلبکی، یک هورت که خوردم، دیدم خنک شده برش گرداندم توی استکان و با استکان سرکشیدم. توی همه‌شان یک بوته پر از گل بود و پرنده‌ی. پرنده‌اش اما مثال پرنده‌های مه لقا و خواهر‌هایش نبود. مه لقا و خواهر‌هایش همیشه ملخ و بلبل می‌کشیدند و زیرش می‌نوشتند: من نمانم روزگار، خطم بماند یادگار. یک بار شوخی جدی از مه لقا پرسیدم سواد داری مگه؟

خیلی جدی جواب داد نه! فقط تو بداری! توی دلم گفتم خب وقتی آقا به ما دوخط خواندن و نوشتن را یاد داده لابد عمو خانعلی هم به دختر‌هایش یاد داده که این‌ها را نوشته‌اند روی پارچه. مه لقا اما با حسرت گفته بود: کاش تو یادم بدهی. یعنی بلد نیستین؟ نه. پس اینکه می‌نویسین؟ این ره از روی یه سرمشقی یاد بگرفتیم. گلدوزی‌های خندان اما هیچ نوشته‌ی نداشت. فقط یک بوته‌ی گل بود با یک کلاغ و یک درخت و یک خانه. هربار این کلاغ، یک جای درخت نشسته بود. رفته بود تو حال خودش و دلم نمی‌وامد بیرونش بیاورم. اولش فکر کردم حواسش به من هست اما وقتی هرچی از روی بوته‌های گلش پریدم و نگاه چرخاندم به پارچه‌ی سفیدی که روی پا‌هایش پهن شده بود و لابد بوته‌ی دیگری پر از گل می‌شد و نگاهم نکرد، مطمئن شدم فقط سوزنش را می‌بیند و پارچه را.

پایم خواب رفته بود. تکانش دادم. با دستم انگشت‌های پای راستم را خاراندم که خوابش بپرد. سرش را از روی پارچه برداشت و بدون اینکه چیزی بپرسد بلند شد و رفت. یک راست رفت سر رختخواب‌ها و چادر شب روی‌شان را کنار زد و متکا و لحافی آورد، حواسم نبود عادت بداری بخوابی! خواستم بگویم: عادت ندارم. که نمی‌دانم چرا خمیازه بهم اجازه نداد و خندید. فقط توانستم بگویم: سرد نیست. ملا عابد جوری خوابیده بود که آدم اگر هفت شبانه روز سیر خواب هم شده باشد باز خواب می‌رفت توی سر آدم و می‌بردش به هفت پادشاه. خجالت می‌کشیدم دراز بکشم. متکا را گذاشت کنارم و لحاف را پهن کرد، دراز کشیدم تا گرمای لحاف نشست به جانم، یک چیزی در من بیدار شد و خواب از سرم پرید.