معرفی و دانلود کتاب روح یک زن اثر ایزابل آلنده رایگان به همراه خلاصه کتاب

در همان بچگی، نسبت به «مردسالاری» خشمگینانه معترض شدم. می‌دیدم که مادرم و خدمتکار‌های زنِ خانه‌ها ـ به‌عنوان قربانیان «مردسالاری» ـ چه وضعی داشتند. آن‌ها انسان‌های مطیع، فرمان‌بردار و درجه‌دومی بودند که کسی صدایشان را نمی‌شنید. نه کسی صدای اعتراض مادرم را به بی‌اعتنایی‌های قانون می‌شنید و نه کسی به صدای اعتراض خدمتکاران فقیر اعتنایی می‌کرد.

در شیلی، چند روان‌شناس داشتیم. به‌گمانم، روان‌شناس اطفال هم وجود داشت. اما در آن روز‌هایی که همه چیز تابع سنت‌های پذیرفته‌شده بود، کسی به آن روان‌پزشکان و روان‌شناسان مراجعه نمی‌کرد. کسی روان‌شناسی را قبول نداشت، مگر آنکه باور می‌کرد دخترش دیوانه شده است. یعنی روان‌شناسان فقط به‌درد معاینه دیوانه‌هایی می‌خوردند که امیدی هم به درمانشان نبود. در خانواده من، رسم بود که دیوانه را مخفی می‌کردند و او را در خفا‌ تر و خشک می‌کردند. مادرم از ترس اینکه مبادا کار من به جنون بکشد ملتمسانه از من می‌خواست کمی محتاط‌تر باشم. یک بار به من گفت: «نمی‌دانم این فکر‌ها از کجا به ذهن تو رسوخ کرده‌اند. ممکن است همه خیال کنند زن نیستی.» برای من توضیح نداد که از مرد نبودن من چه منظوری دارد. شاید منظورش هم‌جنس‌گرا بودن و شاید هم دوجنسه بودن من بود.

خانه مادربزرگ و پدربزرگم در سانتیاگو، در محله پرویدنسیا ـ که آن‌وقت‌ها منطقه مسکونی بود و الان در دخمه‌های پرپیچ‌وخمِ ساختمان‌های اداری و مغازه‌هاست ـ بزرگ و زشت بود: این خانه یک ساختمان سیمانی به‌شکل هیولا بود که سقف‌های بلند، چند هواکش، دیوار‌هایی که براثر دوده بخاری نفتی سیاه شده بودند، پرده‌های مخمل قرمز و سنگین، مبلمان اسپانیایی که مال یک قرن پیش بودند، پرتره‌هایی وحشتناک از اقوامِ درگذشته، و یک عالم کتاب گردوخاک‌گرفته داشت. نمای جلوی خانه زیبا و باشکوه بود. شخصی سعی کرده بود به اتاق نشیمن، کتابخانه و اتاق ناهارخوری جلای زیبایی ببخشد. اما این فضا‌ها به‌ندرت موردِ استفاده قرار می‌گرفتند. باقیِ خانه قلمروی پادشاهیِ آشفته و به‌هم‌ریخته مادربزرگم، بچه‌ها (من و برادرانم)، خدمتکاران و دو یا سه سگ که نژاد مشخصی نداشتند، بود. همچنین خانواده‌ای از گربه‌های نیمه‌وحشی به‌چشم می‌خورد که بی‌اختیار در پشت یخچال تولید مثل می‌کردند؛ آشپز، بچه‌گربه‌ها را داخل سطلی از آب در حیاط‌خلوت غرق می‌کرد.

وقتی دارایی‌های مادرم را می‌بخشیدم، می‌دانستم آنچه او اندوخته است دیگر ارزشی ندارد. در دنیای امروز، دیگر فرصتی برای تمیز کردن یک فرش زیبای ایرانی، برق انداختن یک ظرف نقره یا شستن یک ظرف کریستال برایمان باقی نمانده است. دیگر جایی برای آویزان کردن یک تابلوِ نقاشی، قرار دادن یک پیانوی بزرگ یا یک مبل قدیمی باارزش در خانه‌هایمان وجود ندارد. از آن‌همه دارایی‌هایی که مادرم چون جان دوستشان می‌داشت فقط چند عکس را حفظ کرده‌ام. تابلویی که از چهره‌ی ناخوش دوران جوانی خود او در لیما کشیده شده بود و یک سماور روسی را هم نگاه داشته‌ام. همین حالا در آن سماور چای درست می‌کنم و به دوستانم تعارف می‌کنم. تعدادی از دوستان هستند که گروهی به نام خواهران اختلال ابدی تشکیل داده‌اند. این گروه بازمانده‌ی لجنه‌ی دیگری است که به لجنه‌ی عابدان موسوم بود. ولی در این گروه دیگر کسی عبادت نمی‌کند.