معرفی و دانلود کتاب اتاق مهمان اثر دریدا سی میچل رایگان به همراه خلاصه کتاب

وقتی اضطرابم کم‌کم از بین می‌رود، نگاهی به ساعتم می‌اندازم. چهارونیم است و هنوز باید به یک جای دیگر سر بزنم. والدینم انتظار دارند امروز عصر به خانه‌شان در ساری بروم. در شرایط معمول درخواستشان را بی‌چون‌وچرا رد می‌کنم، اما این روز‌ها در شرایط معمول نیستیم. اگر نروم و خودی نشان ندهم، وحشت‌زده می‌شوند و به اقوام خبر می‌دهند. و شاید حتی بدتر از آن، به پلیس خبر بدهند. آخرین چیزی که در این وضعیت لازم دارم، این است که یک دسته از عزیزانم یا مأموران قانون دنبالم راه بیفتند.

ماشین را روشن می‌کنم و راه می‌افتم. جاده‌ها شلوغ و ترافیک است، که البته این خوب است. مجبورم روی رانندگی تمرکز کنم و وقت حواس‌پرتی و شک کردن به خودم را ندارم. بزرگراه ام‌۲۵ را ترک می‌کنم، در دشت مول پیش می‌روم و از کنار مزرعه‌های سرسبز و گاو‌ها و گوسفند‌های چاق و پروارش می‌گذرم. از کنار روستا‌های شلوغ و خانه‌های بزرگ و ماشین‌های دو دیفرانسیل بزرگ پارک‌شده در مسیر جلوی خانه‌ها. من در همین نقطه از انگلستان بزرگ شده‌ام. و هیچ‌چیز نمی‌تواند برایم انگلیسی‌تر از خانۀ والدینم باشد. در خانۀ قدیمی کشیش محله زندگی می‌کنند که کمی کوچک‌تر از خانه‌ای است که اتاق مهمان دارد، اما درست به همان اندازه باشکوه است. و هیچ‌کس انگلیسی‌تر از والدینم نیست که جلوی در منتظرم ایستاده‌اند. مطمئنم قبل از آنکه به خانه برسم، من را در مسیر طولانی منتهی به خانه‌شان دیده‌اند. بله، خانه‌شان چنین خانه‌ای ا‌ست.

مامان قدش کوتاه‌تر است و رنگ مو‌هایش که کاملاً گوش‌هایش را پوشانده‌اند، بیشتر سفید است تا خاکستری. گذر زمان تأثیر خودش را روی صورت او گذاشته، و بر اساس تجربه می‌دانم که از چین‌و‌چروک ترسی ندارد. مامان هم از آن زن‌هایی است که این روز‌ها دیگر نمونه‌شان پیدا نمی‌شود. از آن زن‌هایی که به موفقیت‌های همسر و تنها فرزندشان بسیار افتخار می‌کنند، اما ترجیح می‌دهند آهسته و بی‌هیاهو برای آن‌ها دست بزنند. و مطمئناً از آن زن‌هایی نیست که با مادر همسرش اشتباه گرفته شود.

مارتا با بازیگوشی مشتی به بازوی او می‌زند و به سمت همدیگر می‌چرخند و می‌خندند. سپس دست در دست همدیگر ‌می‌روند و من را در خانه جدیدم تنها می‌گذارند. صدای آهنگ آرام و ناله‌مانند پاگرد و بعد پله‌ها را زیر پا‌هایشان می‌شنوم. صدای نجوا‌هایشان آرام است، مثل خش‌خش دو کاغذ که روی هم کشیده بشوند. فکر می‌کنم آن‌ها هم از حضور غریبه‌ای در خانه‌شان کمی معذب هستند. می‌دانم که شخصاً نمی‌توانم چنین کاری کنم. چطور می‌توانند با دانستن اینکه یک غریبه میان چهاردیواری خانه‌شان است، راحت بنشینند؟

سپس کنار همسرش می‌ایستد. دیدن آن‌ها کنار همدیگر، ناخودآگاه این فکر به ذهنم خطور می‌کند که اصلاً به هم نمی‌آیند. حتی با تمام بوتاکس و آرایش دنیا هم نمی‌شود این حقیقت را پنهان کرد که مارتا از شوهرش بزرگ‌تر است. و خال‌کوبی‌ها و موی بلند و گوجه‌ای بسته‌شده جک هرگز نمی‌تواند با وقار و متانت مارتا هم‌تراز بشود. بلافاصله از اینکه چنین افکار سخیفی به ذهنم خطور کرده، احساس گناه می‌کنم.