معرفی و دانلود کتاب من ملاله هستم اثر ملاله یوسف ‌زی و کریستینا لمب رایگان به همراه خلاصه کتاب

هنگامی که من به دنیا آمدم، مردم روستا برای مادرم اظهار تاسف کرده و به پدرم نیز تبریک نگفتند.

من در سپیده‌دم در حالی که آخرین ستاره چشمک می‌زد متولد شدم. ما پشتون‌ها این نشانه را بسیار خوش‌یمن می‌دانیم. پدرم برای مخارج بیمارستان یا مامای خانگی پول نداشت. بنابراین یکی از همسایه‌ها به ما کمک کرد. نخستین فرزند پدر و مادرم مرده به دنیا آمده بود اما من در حالی که فریاد می‌کشیدم و لگد می‌زدم بیرون آمدم. من دختر سرزمینی هستم که تفنگ‌ها را برای جشن تولد یک پسر آتش می‌کنند در حالی که دختران پشت پرده‌ای پنهان می‌شوند و تنها نقش آنان تهیه‌ی غذا و مراقبت از فرزندان است.

برای اغلب پشتون‌ها روز تولد یک دختر بسیار غم‌انگیز است. پسرعموی پدرم، جهان‌شیر خان یوسفزی، یکی از کسانی بود که تولد مرا تبریک گفت و حتی مبلغ قابل توجهی به پدر هدیه داد. او شجره‌نامه‌ی بزرگ خاندان ما را همراه خود آورده بود؛ دلوخیل یوسفزی، جد پدری من، تنها شاخه‌ی مردان خاندان را نشان می‌داد. ضیاءالدین، پدرم، شبیه به هیچ‌یک از مردان پشتون نیست. او شجره‌نامه را گرفته و یک خط مانند آب‌نبات چوبی از کنار نام خود ترسیم کرد و در انتهای آن نوشت "ملاله".

من می‌دانم این دختر با بچه‌های دیگر فرق دارد.

او حتی از دوستان و آشنایان خواست که میوه‌های خشم، شیرینی و سکه در گهواره‌ی من بیاندازند، کاری که ما تنها برای پسر‌ها انجام می‌دهیم.

نام من از ملالی میوند، شیرزن افغانستان، گرفته شد. پشتون‌ها قبایلی هستند میان پاکستان و افغانستان تقسیم شده‌اند. ما قرن‌هاست با قانونی به نام پشتونوالی زندگی می‌کنیم که ما را وادار می‌کند با همه مهمانان خوش‌رفتاری کنیم و مهم‌ترین ارزش در این قانون ناموس است.

یکی از پرستاران، مداد و دفترچه‌ای به من داد. ولی درست نمی‌توانستم بنویسم. می‌خواستم شماره تلفن پدرم را یادداشت کنم با این حال نمی‌توانستم حروف را درست بنویسم. دکتر جاوید یک صفحه حروف الفبا برایم آورد تا به حروف اشاره کنم. نخستین کلمه‌هایی که هجی کردم «پدر» و «کشور» بود. پرستار به من گفت که در بیرمنگام هستم گرچه نمی‌دانستم در کجای دنیاست. بعد نقشه‌ای به من نشان دادند که دریافتم در انگلیس هستم. در واقع نمی‌دانستم که چه اتفاقی افتاده بود. پرستاران چیزی به من نمی‌گفتند. حتی اسم من، آیا هنوز ملاله بودم؟

شانزده اکتبر یک هفته پس از تیراندازی به هوش آمدم. هزاران مایل از خانه دور بودم و لوله‌ای در گردنم بود که کمک می‌کرد نفس بکشم و به همین دلیل نمی‌توانستم صحبت کنم. از عکس‌برداری دیگری، من را به بخش مراقبت‌های ویژه برمی‌گرداندند و سرانجام به کلی به هوش آمدم. نخستین اندیشه‌ای که به ذهنم رسید این بود: «خدارو شکر که زنده‌ام.» نمی‌دانستم کجا بودم گرچه کاملاً پیدا بود که در سرزمین خودمان نیستم. پرستاران و پزشکان به زبان انگلیسی صحبت می‌کردند. با آنان حرف می‌زدم ولی به خاطر لوله‌ای که در گردنم بود، هیچ کس نمی‌توانست صدایم را بشنود. چشم چپم همه جا را تار می‌دید و همه، دو بینی و چهار چشم داشتند. انواع پرسش‌ها به ذهنم می‌رسید: «من کجام؟ کی منو آورده اینجا؟ پدر و مادرم کجان؟ پدرم زنده است؟» و بسیار وحشت‌زده بودم.

دلم نمی‌خواست مردم مرا به عنوان دختری که طالبان به سوی او تیراندازی کرد بشناسند، بلکه دختری که برای حق تحصیل مبارزه کرده بود. و زندگی‌ام را وقف این هدف خواهم کرد.