معرفی و دانلود کتاب پرونده شب توت فرنگی اثر تتسویا هوندا رایگان به همراه خلاصه کتاب

تکه‌کاغذی که روی آن نوشته شده بود «مقر گروه ضربت، مربوط به جسد رها شده در پارک میزوموتو» روی درِ بزرگ‌ترین اتاق گردهمایی ایستگاه پلیس کامه‌آری چسبانده شده بود.

ریکو با خودش فکر کرد که در واقع جسد بیرون از پارک پیدا شده بود. شاید هم داشت مته به خشخاش می‌گذاشت. روی یکی از صندلی‌های وسط ردیف جلو نشست. خب، بیاین شروع کنیم. همگی خبرررر داااررر! تعظیم کنین تمامی سی‌و‌چند نفری که در پرونده درگیر بودند، از جمله افراد گروه تجسس، آن جا حاضر بودند. بازپرس‌ها هم بودند. این یعنی وقت کافی برای تکمیل کردن تجسس خانه‌به‌خانه داشتند و کارشان را تمام کرده بودند.

فرمانده ایستگاه پلیس کامه‌آری، وادا رئیس بخش جنایی و سروان ایمایزومی رئیس واحد ده، روبه‌روی بقیه نشسته بودند. سرپرست هاشیزومه از بخش جنایی هم به این جلسه آمده بود.

گفت: با گزارش کالبدشکافی شروع می‌کنم. مقتول مذکر، حدوداً سی‌وپنج‌ساله، با قدی حدود صدوهفتادویک سانتی‌متر و وزن هفتاد کیلوگرم. گروه خونی ب. علت مرگ: تشنج در اثر خونریزی شدید از زخمی که در ناحیۀ گردن ایجاد شده. زمان حدودی مرگ: بین هفت بعدازظهر تا ده شب؛ دو روز قبل. بریدگی یه خط صاف که از پایینِ سمت چپ فک شروع میشه و تا بالای حنجره ادامه پیدا می‌کنه. عمق بریدگی بین دو و نیم میلی‌متر است. طول زخم، بیست سانتی‌متر. برای بریدن شریان شاهرگ سمت چپ کافی بوده. هاشیزومه اَدای بریدن گلو را درآورد.

من همه چیز را به یک رنگ می‌بینم؛ البته نه مانند عکسی سیاه و سفید. تصویری که می‌بینم نه از آن حاشیه‌های لطیف دارد و نه عمق؛ حس واقعیت هم نمی‌دهد. بیشتر شبیه یک نقاشی آبرنگ مزخرف است، منظره‌ای تیره و تار و بی‌معنا. لکه جوهری که روی یک صفحه کاغذ سفید ریخته شده-اینجا که من در آن زندگی می‌کنم، جهان رنگش خاکستری است.

سایه‌ای ظاهر شد و جلوی در اتاق پذیرایی ایستاد. به افتخار من لباس پوشیده بود. یک پیراهن ورزشی آستین حلقه‌ای به تن داشت. به نظرم خاکستری بود، یا قهوه‌ای. شاید هم اصلاً لباسی به تن نداشت. همه اسباب و اثاثیه آن خانه کثیف بود. کثافت و زشتی، دنیای من را پر کرده بود.

آن خانه پیش-ساز، زهوار در رفته و قدیمی بود و دیوار‌هایش به خاطر باران سیاه شده بود. در ورودی، باز بود. در سکوت آن را هل دادم و بازش کردم. بلافاصله بوی تندی احساس کردم. آن خانه مریض و پوسیده بود.

داری حال می‌کنی، مگه نه؟ زورگفتن به من این‌قدر لذت‌بخشه؟ چون پدرم هستی فکر می‌کنی حق داری زندگی من رو به جهنم تبدیل کنی. با اُردنگی از گروه انداختنت بیرون و با کلی مواد، که احتمالاً اون‌ها رو دزدیدی، به اینجا پناه آوردی. شاید جالب باشه به این فکر کنی که بدونی کدومشون بیشتر دووم می‌آرن ــ بدنِ تباهت یا اون موادی که بدنت رو باهاش پُر کردی. ولی این قضیه هیچ ربطی به من نداره. هیچی.

مثل همیشه مو‌هایم را توی مُشتش گرفت و من را به‌سمت اتاق کشید. مادرم، زخمی و داغان، درازبه‌دراز روی مبل زهواردررفته‌ای که فنر‌هایش بیرون‌زده بود، افتاده بود. چشمانش به‌سمت من چرخید. من را شناخت، اما اصلاً از جایَش تکان نخورد. ازش کمکی نخواستم.