معرفی و دانلود کتاب دختری که نبود اثر هادی خورشاهیان رایگان به همراه خلاصه کتاب

بابا هیچ وقت وقت موهای مرا ناز نمی‌کند. بابا و مامان فقط سمیرا را دوست دارند، به جایش، خوبی‌اش این است که مرا مثل سمیرا مجبور نمی‌کنند وقتی مهمان می‌آید بروم توی اتاق خودم. من از سر و کول مهمان‌ها بالا می‌روم، هیچ کس هم هیچی نمی‌گوید ولی سمیرا هر وقت، کاری می‌کند بابا جلوی مهمان‌ها دعوایش می‌کند و می کوید: مگر نگفتم از اتاقت نیا بیرون.

مامان با همان مظلومیت و دلسوزی همیشگی  به سمیرا نگاه کرد، بابا هم به سمیرا نگاه کرد. سمیرا کتابش را ورق زد، مثل همیشه موهایش را از روی صورتش داد کنار و با انگشت اشاره‌اش مرا نشان داد و گفت: دیشب ساعت دو رفت سراغ کمد و دسته چک را برداشت. بابا به مامان نگاه کرد و گفت: بچه اصلاً دستش به اینجا نمی‌رسد. مامان زل زده بود به سمیرا، سمیرا دوباره کتابش را ورق زد. مامان گفت: خدایا مگر من چه گناهی کرده بودم.

سمیرای لجباز اصرار دارد من این کار را کرده‌ام. خودم اصلاً هیچی یادم نمی‌آید. مثل همیشه درست یادم نیست، ولی به نظرم می‌رسد دیشب ساعت دو خواب بوده‌ام. شاید توی یک کتاب لابه‌لای سطرها قدم می‌زده‌ام. حتی ممکن است بین دقایق هشتاد و سه تا نود و یک فیلم سینمایی گم شده باشم. اصلاً مثل همیشه این ماجرا مشکوک است. بابا اصلاً به هیچ ساعتی اشاره نکرد، حتی از دیشب هم اسمی نبرد. فقط در کمد را محکم به هم زد و داد زد: «اقدس، این دسته چک من کو؟ جمعه خودم گذاشتمش توی کاور قرمز بالای قفسه بالایی...»

این زندگی ما هم یک جورهایی مثل کتاب‌ها شده. سمیرا بفهمی‌نفهمی ترسید. حالا نفهمیدم از جن ترسید یا از خود مادربزرگ. دست سمیرا را گرفتم و فشار دادم و گفتم: «نترس. جن مال توی کتاب‌ها و فیلم‌ها است. تازه اصلاً ترس هم ندارد.» سمیرا گفت: «تو با من فرق داری. جن‌ها از آدم‌ها خوششان نمی‌آید.» با بدجنسی گفتم: «اگر خوششان نمی‌آید پس چرا توی زیرزمین زندگی می‌کنند؟»

مامان طوری تو آشپزخانه تلق و تلوق می‌کند که انگار می‌خواهد قشون ناصرالدین شاه را ناهار بدهد. بابا می‌رود از روی جالباسی، شلوارش را بر می‌دارد و روی زیر شلواری آبی راه راهش می‌پوشد و بدون خداحافظی، از در می‌رود بیرون. من بدو بدو می‌خواهم دنبالش بروم که در هال، پشت سر بابا بسته می‌شود.

به زور جلوی خنده‌ام را می‌گیرم و می‌گویم: من که به بابا نخندیم سمیرا. یادم آمد که یکبار که توی یک رمان خارجی بودم، دسته چِکَش را دسته چَکُش خواندم، نویسنده ده دقیقه به من می‌خندید.

صدای مامان نشان می‌دهد بابا برگشته است و دارد همه زار و زندگی مامان را به هم می‌ریزد. بابا حتی الان هم که عصبانی است، مدام با خودش آواز می‌خواند. اگر صدای مامان هفت متر و ده سانتی متر کوتاه‌تر بود و فقط تا جلوی در اتاق سمیرا می‌رسید. معلوم بود بابا توی خانه نیست و مامان دارد با خودش حرف می‌زند ولی حالا صدای مامان از در رد می‌شود و از لا به لای نرده‌های پنجره هم رد می‌شود و تا بوی شمعدانی‌های کنار حوض حیاط می‌رسید.