معرفی و دانلود کتاب زیاد فکر نکنید اثر نیک ترنتون رایگان به همراه خلاصه کتاب

همه‌ی ما در دنیایی بسیار پیچیده، پر جنب‌وجوش، و بسیار وابسته به مغز، زندگی می‌کنیم. افراط‌اندیشی باعث می‌شود غرایز شناختی روزمره‌مان در معرض تحریک‌پذیری شدید قرار گیرد. افراط‌اندیشی هنگامی اتفاق می‌افتد که فرایندهای اندیشیدنمان از اختیار خارج می‌شود، و باعث پریشانیمان می‌شود. تجزیه و تحلیل بی‌پایانِ زندگی و خویشتن معمولاً ناخواسته، توقف‌ناپذیر و خودویرانگر است. مغز ما به طور معمول، در حل مشکلات و واضح‌تر درک کردن امور به ما یاری می‌دهد، اما افراط‌اندیشی به‌عکس عمل می‌کند.

اگر آن را نگرانی، اضطراب، فشار روانی، نشخوار فکری یا حتی وسواس هم بنامید، ویژگی مشخص افراط‌اندیشی این است که افتضاح است، و به هر حال کمکی به ما نمی‌کند. افراط‌اندیشی سنتی اغلب خود را تقویت می‌کند یا تا ابد در چرخه‌هایی ادامه می‌یابد، و این افکار مزاحم به نظر می‌رسند.

آیا از افراط‌اندیشی رنج می‌برید؟ گاهی‌اوقات، تشخیصِ اینکه این امر، در واقع مشکل شما نیست، سخت به‌نظر می‌رسد، زیرا افراط‌اندیش‌ها در متقاعد کردن خود در خصوص فراگیربودن نگرانیِ اکنونشان، بسیار خوب عمل می‌کنند... تا زمانی که نگرانی فراگیر بعدی جایگزین آن شود. افراط‌اندیشی بدون شک می‌تواند علامت یا نشانه‌ی دیگر موقعیت‌های سلامت روان، مانند اضطراب تعمیم‌یافته یا افسردگی باشد، اما حقیقت این است که شما بدون این شرایط هم، ممکن است فردی افراط‌اندیش باشید.

افراط‌اندیشی فعالیت ذهنی بسیار مضرّی است، فرقی نمی‌کند که این فعالیت تجزیه و تحلیل، قضاوت، نظارت، مراقبت، یا نگرانی باشد- یا مانند مورد جیمز، همه‌ی این موارد را شامل شود!

«در زمان تصمیم‌گیری، داشتن اطلاعات زیاد ممکن است چیز مفیدی باشد. مشکل انگیزه برای جمع‌آوری اطلاعات نیست، بلکه میزان اطلاعاتی است که جمع می‌کنیم. جمع‌آوری داده‌ها و بررسی گزینه‌ها سودمند است، اما در برخی مواقع جستجوی اطلاعات نه‌تنها بازدهی کمتری دارد بلکه عملاً مفید هم نیست.  دیری نمی‌پاید که ما در دام افکار خود می‌افتیم، با این باور که اگر فقط بتوانیم کمی بیشتر اطلاعات پیدا کنیم، منبع مورد نیاز را شناسایی کنیم یا کمی بیشتر به این موضوع فکر کنیم، پاسخ روشن خواهد شد. در حالی که این اطلاعات اضافی فقط بیشتر ما را تحت فشار قرار می‌دهند. به دنبال داده‌های بیشتر بودن نشانه هوش نیست بلکه خرابکاری است. ما به سمت راه‌حل حرکت نمی‌کنیم بلکه فقط وضعیت خود را بدتر می‌کنیم.

اگر این چرخه ایجاد شود شکستنش دشوار خواهد بود و وقتی ــ و اگر ــ در نهایت تصمیمی بگیریم، نسبت به قبل اطمینان کمتری به آن خواهیم داشت. تصور کنید شوهر بیچاره من درگیر این بود که به فروشگاه تارگت برود یا نه. اما از آن‌جا که او بیش از حد به آن فکر می‌کرده، در نهایت هیچ انتخابی نمی‌توانسته او را خوشحال کند. همین مسئله در مورد تصمیم‌گیری‌های ما نیز صدق می‌کند. به دلیل حساب و کتاب بیش از حد، حتی اگر به نتیجه عینی بهتری برسیم، از نتیجه کار کمتر راضی خواهیم بود.

اگر ندانیم که علت مشکلات ما فلج تحلیلی است، این چرخه ادامه می‌یابد. نارضایتی ما باعث می‌شود دفعه بعد که قرار است تصمیمی بگیریم باز هم بیشتر تجزیه و تحلیل کنیم، چیزی که منجر به ناتوانی بیشتر می‌شود.