معرفی و دانلود کتاب سلام زیبا اثر آن ناپولیتانو رایگان به همراه خلاصه کتاب

فوریه ۱۹۶۰ - دسامبر ۱۹۷۸

ویلیام واترز در شش روز اول زندگی‌اش تک فرزند نبود. او یک خواهر سه‌ساله مو قرمز به نام کارولین داشت. در فیلم‌های صامت خانگی‌شان از کارولین، پدرش انگار داشت می‌خندید، صحنه‌ای که ویلیام دیگر هرگز ندید. صورت پدرش بشاش به نظر می‌رسید و ظاهراً دلیل خنده‌اش آن مو قرمز کوچک بود که لباسش را روی صورتش می‌کشید و در یکی از فیلم‌ها دایره‌وار می‌دوید و می‌خندید. وقتی ویلیام و مادرش بعد از به دنیا آمدن او در بیمارستان بودند، کارولین دچار تب و سرفه شد. وقتی آن‌ها به خانه آمدند، به نظر می‌رسید که دختربچه رو به بهبودی بود اما سرفه همچنان پابرجا بود. و یک روز صبح وقتی والدینش به اتاقش رفتند او را مرده در تخت‌خوابش یافتند. وقتی ویلیام در حال بزرگ شدن بود، والدینش هرگز به کارولین اشاره نکردند. یک عکس از او روی میز انتهای نشیمن بود که ویلیام گه‌گاه به سراغش می‌رفت تا خودش را متقاعد کند که واقعاً یک خواهر داشته است.

سپس خانواده‌اش به خانه‌ای با بام پوش آبی سیر نقل مکان کردند که در آن سوی نیوتون - حومه‌ی بوستون قرار داشت. در آن خانه ویلیام تک فرزند بود. پدرش یک حسابدار بود که ساعت‌های زیادی در مرکز شهر کار می‌کرد. بعد از مرگ دخترش چهره مرد دیگر هرگز باز نشد. مادر ویلیام در نشیمن سیگار می‌کشید و بوربون می‌نوشید، گاهی تنها و گاهی با یکی از زنان همسایه. او مجموعه‌ای از پیش‌بندهای چین‌دار داشت که موقع غذا درست کردن می‌پوشید و هر زمان که یکی از آن‌ها لکه‌دار یا کثیف می‌شد، آشفته می‌شد. یک بار که صورت مادرش سرخ شده بود و کم مانده بود به خاطر یک لکه تیره سس روی پیش‌بند به گریه بیفتد، ویلیام گفت: «شاید بهتر باشه موقع آشپزی پیش‌بند نبندی. به‌ جاش می‌تونی یه حوله ظرفشویی بذاری توی کمربندت مثل خانم کورنت.»

مادرش طوری به او نگاه کرد که انگار ویلیام یونانی صحبت کرده بود. ویلیام گفت: «خانم کورنت همسایه بغلی‌مون...؟ حوله ظرفش...؟»

ویلیام از پنج سالگی بعد از ظهرها با توپ بسکتبالش به پارک نزدیک خانه‌شان می‌رفت، چون بسکتبال برخلاف بیسبال و فوتبال، بازی‌ای بود که می‌توانست به تنهایی انجام دهد. آنجا یک زمین بسکتبال روباز بود که کسی توجهی به آن نمی‌کرد. یک حلقه بسکتبال هم داشت که ویلیام ساعت‌ها به سمتش توپ پرتاب می‌کرد و وانمود می‌کرد که یکی از بازیکنان تیم سلتیک است. «بیل راسل» بازیکن مورد علاقه‌اش بود اما برای این‌که بیل راسل باشد، لازم بود یک مدافع روبه‌رویش قرار بگیرد. «سم جونز» بهترین شوتینگ گارد بود. برای همین ویلیام معمولاً خودش را جای جونز می‌گذاشت. سعی می‌کرد پرتاب بی‌عیب و نقص او را تقلید کند.