معرفی و دانلود کتاب مانون لسکو اثر آبه پره وو رایگان به همراه خلاصه کتاب

هیچ‌چیز زیباتر و از منظر تقوا، شریف‌تر از اعتمادی نیست که با آن به افرادی متوسل می‌شویم که درستکاری‌شان را به‌خوبی می‌شناسیم. در این حالت احساس می‌کنیم هیچ خطری تهدیدمان نمی‌کند. اگر همیشه نتوانند یاری‌مان دهند، یقین داریم که دست‌کم دلسوزی خود را نثارمان خواهند کرد.

برای چشیدن طعم درایت و حقیقت، آرامش ذهن لازم است.

عشق اگرچه اغلب فریبنده است، دست‌کم وعده‌ای جز خوشی و لذت نمی‌دهد، حال آن‌که دین انتظار دارد به مناسکی غم‌بار و ریاضت‌آور مبادرت ورزیم. روشی بدتر از این نیست که دلی را از عشق منزجر کنیم، حلاوت‌های دل‌باخته‌بودن را زشت بدانیم و به او نوید سعادت بیش‌تر با رعایت تقوا دهیم. آن‌گونه که ما ساخته شده‌ایم، تردیدی نیست که خوش‌بختی در لذت ماست؛ کسی نمی‌تواند تصوری غیر از این داشته باشد. خب، دل نیاز ندارد مدتی طولانی با خود به شور بنشیند تا حس کند که شیرین‌ترین لذات، خوشی‌های عشق است. وقتی نوید لذات دل‌انگیزتر در جاهای دیگر به او داده می‌شود، خیلی زود می‌فهمد که فریب‌اش می‌دهند و این فریفتن باعث می‌شود محکم‌ترین وعده‌ها را زیر پا بگذارد‌. ای واعظانی که می‌خواهید مرا به تقوایی بازگردانید که ضرورتی الزامی‌ست، از من پنهان نسازید که دشوار و دردناک می‌باشد، و ثابت کنید که خوشی‌های عشق زودگذر و ممنوع‌اند، و رنج‌های ابدی به‌همراه دارند. چیزی که شاید بیش‌تر در من اثر کند، بگویید هرچه شیرین‌تر و دل‌پذیرتر باشند، فلک با شکوه و عظمت بیش‌تری این‌چنین فداکاری بزرگی را پاداش می‌دهد؛ اما اعتراف نمایید با دل‌هایی که ما داریم، کامل‌ترین خوشی‌های این‌جهانی همانان می‌باشند.

عشق قوی‌تر از دارایی است، قوی‌تر از گنجینه‌ها و ثروت‌ها، اما به کمک آن‌ها نیاز دارد.

معدودند افرادی که نیروی این جنبش‌های خاص دل را بشناسند. قاطبه‌ی مردم فقط پنج یا شش هیجان را درک می‌کنند که زندگی‌شان در دایره‌ی آن‌ها می‌گذرد و تمام جوش‌وخروش‌هایشان به آن‌ها ختم می‌شود. اگر عشق و نفرت، خوشی و درد، بیم و هراس را از مردم بگیرید، دیگر چیزی حس نمی‌کنند. اما اشخاصی که سرشتی نجیبانه‌تر دارند می‌توانند به هزار شکل مختلف به هیجان آیند.

عزیزم، بیا ترس‌های گذشته‌مان را از یاد ببریم و خوشبخت‌تر از همیشه زندگی کنیم. هرچه باشد عشق معلم خوبی است؛ تقدیر نمی‌تواند آن‌قدر که به ما لذت می‌چشاند، زجرمان بدهد.

هیچ‌چیز مانند جسارت مردی که محبوب زنی است نمی‌تواند به او دلگرمی دهد.

هیچ‌چیز زیباتر و از منظر تقوا، شریف‌تر از اعتمادی نیست که با آن به افرادی متوسل می‌شویم که درستکاری‌شان را به‌خوبی می‌شناسیم. در این حالت احساس می‌کنیم هیچ خطری تهدیدمان نمی‌کند. اگر همیشه نتوانند یاری‌مان دهند، یقین داریم که دست‌کم مهربانی و دلسوزی خود را نثارمان خواهند کرد. دل که با وسواس بسیار به روی دیگر مردمان بسته می‌ماند، در حضور ایشان به‌راحتی گشوده می‌شود، همچون گلی که تنها منتظر اثرِ ملایم نور خورشید است تا در معرض آن بشکفد.