معرفی و دانلود کتاب قانون چاقی اثر جیسون فانگ رایگان به همراه خلاصه کتاب

هر کسی می‌تواند با مصرف کالری اضافی به طور موقت وزن بدنش را بالاتر از مقداری که همیشه هست ببرد، ولی بعد از مدت کمی، سوخت و ساز بالای بدن باعث کاهش وزن و برگشتن آن به حالت عادی می‌شود. به همین ترتیب، می‌توانید به طور موقت وزن بدنتان را با کاهش کالری مصرفی پایین بیاورید، ولی بعد از مدتی، کاهش سوخت و ساز طبیعی بدن وزنتان را به حالت اول بازمی‌گرداند.

از آن جا که کاهش وزن باعث کاهش هزینه‌کرد انرژی در بدن می‌شود، بسیاری از افراد چاق تصور می‌کنند سوخت‌وساز کُندی دارند، اما واقعیت عکس این است. هزینه کرد انرژی در بدن افراد لاغر به‌طور میانگین 2 هزار و 404 کالری و در بدن افراد چاق 3 هزار و 244 کالری است؛ باوجود اینکه افراد چاق کمتر تحرک دارند. بدن افراد چاق سعی نمی‌کند وزن خود را بالا ببرد، بلکه سعی می‌کند با سوزاندن انرژی اضافی آن را از دست بدهد. پس چرا این افراد هنوز چاق‌اند و لاغر نمی‌شوند؟

در اینجا باز هم به اصل مهم زیستی هموستاز برمی‌گردیم. به نظر می‌رسد میزان چربی مورد نیاز در بدن هرکسی مشخص شده است. اولین بار در سال 1984 کیسی و کوربت این مسئله را مطرح کردند. سازوکار هموستاز این است که بدن به طور طبیعی دربرابر تغییرات از خود دفاع و منعطف رفتار می‌کند؛ به این ترتیب که اگر وزن بدن از حدی پایین‌تر بیاید، ساز و کارهای جبرانی فعال می‌شوند تا آن را دوباره بالا ببرند و برعکس، اگر بالا برود، سعی می‌کنند آن را دوباره پایین بیاورند.

اولین توضیحی که برای ارثی‌بودنِ چاقی ارائه شد نظریه ژن قوی بود که در دهه ۱۹۷۰ رواج یافت و می‌گفت همه انسان‌ها، در جریان تکامل، مستعدِ افزایشِ وزن‌اند، چون بقای انسان در گروِ همین مسئله است.

این نظریه می‌گوید چون در زمان پارینه سنگی مواد غذایی کم بود و پیداکردن آن دشوار، گرسنگی یکی از قدرتمندترین و مهم‌ترین غرایزِ انسان شد. انسان به‌طور غریزی هروقت غذا پیدا می‌کرده تاجایی‌که می‌توانسته می‌خورده تا از بین نرود و همین کار باعث شده استعدادِ ارثیِ انسان برای افزایش وزن به نسل‌های بعدی راه پیدا کند. انسان‌ها با انبارکردن مواد غذایی (چربی) در بدن خود، در زمان کمبود یا نبود غذا، امکان بقای خود را فراهم می‌کردند. کسانی که بدنشان به‌طور طبیعی کالری را می‌سوزانْد و ذخیره نمی‌کرد براساس انتخاب طبیعی از بین رفتند. این ژن در دنیای مدرن که همه می‌توانند هرچه می‌خواهند بخورند باعث چاقی و گرفتاری شده است، ولی دلیل آن صرفاً عقبه وراثتی و تاریخیِ ماست.

این فرضیه مثل هندوانه‌ای خراب است که از بیرون سالم و منطقی به نظر می‌رسد، ولی اگر آن را بشکافیم، می‌فهمیم چه باطنِ خرابی دارد. مدت‌هاست که دیگر کسی این نظریه را جدی نمی‌گیرد، ولی هنوز در مواردی در رسانه‌ها ذکر می‌شود و نقص‌های آن تا حدودی بررسی شده است. بزرگ‌ترین مشکل این نظریه این است که تعادل وزنْ خود یکی از مهم‌ترین عوامل تعیین‌کنندهٔ بقا در طبیعت است. انسان‌های اولیه برای بقا در طبیعت نباید لاغر می‌بودند، ولی چاق هم نباید می‌بودند، چون یک حیوان چاق نسبت‌به هم‌نوعانِ لاغرش چُستی و چابکیِ کمتری دارد. طعمهٔ چاقی که نتواند به‌سرعت فرار کند برای حیوانات شکارگر لقمهٔ خوش‌مزه‌تری بوده است تا حیواناتِ لاغر و تیزپا، و گرفتنشان هم راحت‌تر بود هم پرمنفعت‌تر. بر این اساس، وجود چربی در بدن ما لزوماً مزیتی برای بقا نبوده، بلکه شاید اسباب نابودی نیز می‌شده است. از آن گذشته، تابه‌حال در مستندهای راز بقای کانال‌های مهم حیات وحش، گورخری چاق یا آهویی چاق دیده‌اید؟ یا شیر و ببر چاق؟