معرفی و دانلود کتاب با معنا زیستن اثر تاد می رایگان به همراه خلاصه کتاب

من در نیویورک سیتی بزرگ شدم. خانه‌مان فقط دو خیابان با موزۀ تاریخ طبیعی فاصله داشت. سال‌های دوری را به یاد می‌آورم، نخستین بار که وارد آن جا شدم نوشتۀ زیر سردر ورودی نمایشگاه توجهم را به شدت جلب کرد: «آدمی به دنیا می‌آید و می‌میرد، خاک است که بر خاک تلنبار می‌شود». بعدها این عبارت بارها و بارها به خاطرم آمد و هنوز هم می‌آید. واقعاً کل زندگی همین است؟ و ما چیزی نیستیم جز راهی طولانی از خاک به خاک؟ آیا بودن من در این عالم، به جز گذران عمری که برایم مقدر شده، دلیلی دیگر هم دارد؟ دلیلی به جز روزگارگذراندن کنار کسانی که آن‌ها هم فقط روزگار می‌گذرانند؟ همین معما، همین نگرانی، همین سردرگمی آزارنده بود که مرا به سوی ادبیات و سرانجام به سوی فلسفه سوق داد. به گذشته می‌نگریم و می‌بینیم که یک چهارم عمرمان یا نصف عمرمان یا تقریباً همۀ عمرمان را پشت سر گذاشته‌ایم و بعد از خودمان می‌پرسیم از خویش چه ساخته‌ایم؟ مشغول چه بوده‌ایم؟ هر کاری که کرده‌ایم حاصلش این بوده که به این جا رسیده‌ایم و حالا هم دیگر فرصتی برای تغییر نداریم. آیا آن طور که باید و شاید زندگی کرده‌ایم؟ یا آن طور که در توانمان بوده؟ آیا زندگی مان فقط خوب بوده یا بامعنا هم بوده؟ آیا زندگی مان هدفی داشته یا خواهد داشت؟ یا نه، به بستر مرگ خواهیم افتاد و به خود خواهیم گفت: «اشتباه زیستم. باید جور دیگری زندگی می‌کردم؟

شما شادکام بودید، ولی آیا این کافی بود؟

اگر شادکام بودن بهترین پاسخی است که می‌توانستید به پرسش «آیا زندگی‌ام ارزشمند بود؟» بدهید، احساس نمی‌کردید چیزی از دست داده‌اید؟ به فکر نمی‌افتادید که باید چیزی بیش از این وجود می‌داشت؟ در شادکامی چیزی هست که به‌نظر خیلی از ما بیش از حد ذهنی می‌رسد. منظورم این نیست که شادکامی به معنای درخودفرورفتن است. بیشتر ما از طریق درگیرشدن با دیگران و انجام کارهایی برای آن‌ها به شادکامی‌مان غنا می‌بخشیم. زندگی شادکام در کل اصلاً به معنای درخودفرورفتن نیست. شادکامی به معنایی عمیق‌تر بیش از حد ذهنی به‌نظر می‌رسد. می‌توان قضیه را این‌طور توضیح داد: گویا باید چیزی بیشتر از صرفِ شادکام‌بودن در زندگی باشد، حتی علی‌رغم آن معنای ارزشمندی که هایبرون از شادکامی ارائه می‌دهد. این چیزِ بیشتر همان است که اشتیاق موردبحث فصل پیش را برمی‌انگیزد: همان بیشتری که در جست‌وجوی خدا یا جهانی است که به میل ما به معنا پاسخ دهد.

من در پاره‌ای از لحظاتِ تیره و تار زندگی‌ام تصور کرده‌ام دنیا جایی به‌کل فاقد این «بیشتر» است، ولی بدون این‌که درخودفرورفته باشم. در این تصویر ما به هم کمک می‌کنیم تا هیچ‌یک از ما در رنج نباشد، همه تا جایی که می‌توانیم زندگی می‌کنیم، ولی می‌دانیم که این زندگی در نهایت بیهوده است. شاید به یکدیگر کمک‌کردن بهتر از کمک‌نکردن باشد و شاید خوب‌زیستن بهتر از بدزیستن باشد، ولی در نهایت همه می‌دانیم که به دنیا می‌آییم و می‌میریم و خاک است که بر خاک تلنبار می‌شود. کمک‌های متقابل ما به یکدیگر غم‌انگیز است: ما به یکدیگر کمک می‌کنیم و شاید از جهاتی برای ما خوب باشد که به هم کمک کنیم، ولی بیهودگی زندگی بر همه‌ی ما سایه افکنده است.