معرفی و دانلود کتاب غروب بت ها اثر فریدریش نیچه رایگان به همراه خلاصه کتاب

رای تنها زیستن، یا حیوان می‌باید بود، یا خدا.» این گفته‌ی ارسطوست و مورد سوم را از قلم انداخته است: هر دو می‌باید بود، یعنی فیلسوف.

آن‌چه مرا از پای درنیندازد، قوی‌ترم می‌سازد.

اگر آدمی برای چرای زندگی خود پاسخی داشته باشد، کم و بیش با هر چگونه‌ای می‌سازد.

در جست‌وجویی؟ دلت می‌خواهد خود را ده برابر و صد برابر کنی؟ به دنبال پیروانی؟ پس به دنبال صفرها بگرد!

کسی که نتواند اراده‌ی خود را در چیزها بنشاند، باز هم دستِ‌کم معنایی را در آن‌ها می‌نشاند. یعنی ایمان می‌آورد که هم‌اکنون اراده‌ای در آن‌ها دست‌اندرکار است. (بنیاد ایمان)

نفرت از دروغ و ریا هم از سرِ حسِ شرف می‌تواند باشد، هم از سرِ ترس: زیرا خدا فرموده است که دروغ نباید گفت؛ چنین کسی ترسوتر از آن است که دروغ بگوید.

تندترین روشنایی روز، عقلانیت به هر بها، زندگانی روشنِ سردِ پرواگرانه‌ی هوشیارانه، زندگانی بدونِ غریزه، زندگانی غریزه‌ستیز خود جز یک بیماری نبوده است؛ بیماری‌ای دیگر – و نه هرگز راهی برای بازگشت به فضیلت، به سلامت، به سعادت. این‌که می‌باید با غریزه‌ها جنگید نسخه‌ای‌ست که تباهی‌زدگی می‌دهد: به عکس، تا زمانی که زندگی می‌بالد، سعادت برابر است با غریزه.

افسانه‌بافی درباره‌ی جهانِ دیگری جز این جهان هیچ معنایی ندارد، اگر که غریزه‌ی بدگویی از زندگی، خوار شمردنِ زندگی و شک کردن به زندگی در ما قوی نباشد؛ که اگر باشد نیز ما داریم با خیال‌بندیِ یک زندگانی دیگر، یک زندگانی بهتر، در حقیقت از این زندگی انتقام می‌گیریم.

طبیعتِ اخلاق‌ستیز، یعنی کم‌وبیش هر گونه اخلاقی که تا کنون آموزنده‌اند و ارج نهاده‌اند و اندرز گفته‌اند، به عکس، درست رویاروی غریزه‌های حیاتی می‌ایستد و گاه پنهانی و گاه با صدای بلند و گستاخانه این غریزه‌ها را محکوم می‌کند؛ و هنگامی که می‌گوید «خدا در دل می‌نگرد»، به فرودست‌ترین و فرادست‌ترین خواهش‌های زندگی نه می‌گوید و خدا را دشمنِ زندگی می‌انگارد. قدیسی که خاطر خدا از وی خرسند است، یک اخته‌ی آرمانی است. آن‌جا که ملکوتِ خداوند آغاز می‌شود، زندگی پایان می‌گیرد.

در یک جمله می‌توان گفت تمامیِ وسایلی که با آن‌ها بنا بوده است بشریت اخلاقی شود از بیخ و بن غیراخلاقی بوده‌اند.

دردمند، شهدِ انتقام را دوای دردِ خود می‌داند.

می‌بایست مرگِ فیزیولوژیک را به کرسی نشاند، یعنی صورتِ راستینِ آن، به‌اصطلاح، مرگِ طبیعی را، که آن یک سرانجام چیزی جز مرگِ غیرطبیعی، جز خودکشی نیست. آدمی نه به دست دیگری، که به دست خود نابود می‌شود. اما این مرگی‌ست در سرزنش‌بارترین وضع، مرگی ناخواسته، برهنگام، مرگِ ترسوها. از سر عشق به زندگی، مرگ را دیگرگونه می‌باید خواست: خواسته، دانسته، نه ناگهانی، نه یورش‌وار. و سرانجام اندرزی هم برای حضرات بدبین و دیگر تبه‌گان: زاده شدن هیچ‌کس دست او نیست، اما این خطا را که گاهی به راستی خطاست، جبران می‌توان کرد. شر خود را کم کردن بهترین کاری است که می‌شود کرد و با این کار کم‌وبیش سزاوار زیستن می‌توان شد.