معرفی و دانلود کتاب آشیانه اشراف اثر ایوان تورگنیف رایگان به همراه خلاصه کتاب

تصمیمم را گرفته‌ام. همه چیز تمام شده. زندگی مشترک من با شما تمام شده. از همه چیز خبر دارم، از گناهان دیگران، از این که پدرجان چطور ما را ثروتمند کرد. کفاره همه این‌ها را باید با دعا داد. درمانده‌ام، دلم می‌خواهد خود را تا ابد جایی محبوس کنم. سد راهم نشوید، وگرنه تنها خواهم رفت.

در اوج عیاشی‌هایش هم چشم‌های قهوه‌ای کوچک و زیرکش مدام دوروبر را می‌پایید و مراقب بود. این جوانک شجاع و رها هرگز نمی‌توانست خود را یکسره در فراموشی و بی‌خبری غرق کند. در دفاع از او این را هم باید گفت که هیچ‌گاه لاف فتوحاتش را نمی‌زد. به محض ورود به اُ...، پایش به خانه ماریا دمیتریونا باز شد و خیلی زود با اهالی خانه صمیمی شد. ماریا دمیتریونا بسیار به او علاقه داشت.

پانشین مؤدبانه با همه کسانی که در اتاق بودند تعظیمی ردوبدل کرد، دست ماریا دمیتریونا و لیزاوِتا میخایلوونا را فشرد، آرام دستی به شانه گیدیونوفسکی زد و با چرخشی روی پاشنه‌ها سر لنوچکا را گرفت و بوسه‌ای به پیشانی او زد.

ماریا دمیتریونا از او پرسید: «از سواری با چنین اسب سرکشی نمی‌ترسید؟»

«اختیار دارید، خیلی هم رام و مطیع است. ولی اگر اجازه بفرمایید، خدمتتان عرض می‌کنم از چی می‌ترسم: از پره‌فرانس بازی‌کردن با سرگِی پتروویچ می‌ترسم. دیروز در خانه بِلِنیتسین مرا به خاک سیاه نشاند.«

گیدیونوفسکی خنده زیر و چاپلوسانه‌ای سر داد؛ او همیشه در پی به‌دست‌آوردن دل این کارمند جوان و پرفروغ پترزبورگی و سوگلی فرماندار بود. در گفت‌وگوهایش با ماریا دمیتریونا اغلب از توانایی‌های جالب توجه پانشین یاد می‌کرد. می‌گفت آخر چطور می‌شود پانشین را تحسین نکرد؟ این مرد جوان هم در محافل بالا به جایگاه شایسته‌ای رسیده و هم در کارش الگوست، ولی ذره‌ای هم خودش را نمی‌گیرد. البته پانشین را در پترزبورگ هم کارمند قابلی می‌دانستند که کار در دستانش مثل موم نرم بود. مثل آدم‌های اشرافی که شایسته نیست زیاد زحماتشان را به رخ بکشند، صحبت درباره کارش را با شوخی و خنده برگزار می‌کرد، ولی «اهل کار» بود. رؤسا چنین زیردستانی را دوست دارند و خود او شکی نداشت که اگر بخواهد، با گذشت زمان وزیر هم می‌شود.

گیدیونوفسکی گفت: «فرمودید بنده حسابی از شما بردم... پس هفته قبل کی بود که دوازده روبل از من برد؟ تازه... «

پانشین با بی‌اعتنایی دوستانه، ولی اندکی هم تحقیرآمیز، حرف او را برید: «بدجنس، بدجنس.» و بی‌آن‌که بیش از آن توجهی به او بکند، به لیزا نزدیک شد.

پدرش شیپور می‌نواخت و مادرش چنگ. پنج سالش بود که سه ساز مختلف را تمرین می‌کرد. در هشت‌سالگی یتیم شد و از ده‌سالگی شروع کرد به نان درآوردن از راه هنرش. مدت‌ها خانه‌به‌دوش بود و همه‌جا ساز می‌زد: در می‌خانه‌ها، بازارهای مکاره، عروسی‌های روستایی و مهمانی‌های رقص. سرانجام از ارکستری سر درآورد و پله‌های ترقی را یکی‌یکی پیمود تا به مقام رهبری ارکستر رسید. نوازنده‌ی خیلی بدی بود. ولی موسیقی را خوب می‌شناخت. در بیست و هشتمین سال زندگی‌اش به روسیه نقل‌مکان کرد. ارباب ثروتمندی او را دعوت و استخدام کرد که خودش تحمل گوش دادن به موسیقی را نداشت، ولی برای چشم‌وهم‌چشمی ارکستری برای خود ترتیب داده بود. لم هفت سال در کسوت کاپل مایستر ارکستر نزد او زندگی کرد و سرانجام با دست‌خالی آنجا را ترک گفت  ارباب ورشکست شد، می‌خواست به او سفته بدهد، ولی بعد همین کار را هم نکرد؛ خلاصه حتی یک کوپک هم به او نداد. به لم توصیه کردند از این کشور برود، ولی او نمی‌خواست این‌طور فقیر از روسیه، روسیه‌ی کبیر، این معدن طلای هنرمندان، به خانه برگردد.