معرفی و دانلود کتاب روزها در کتاب فروشی موریساکی اثر ساتوشی یاگی ساوا رایگان به همراه خلاصه کتاب

شب دوم اقامتمان بسیار آرام‌تر از شب اول بود. مهمان‌هایی که شب قبل دیده بودیم همگی پایین کوه برگشته بودند. به‌جای آنها زن و مرد دیگری همان روز از راه رسیده بودند. وقت شام آهسته و درِگوشی با هم حرف می‌زدند. ناخودآگاه ازشان متنفر شدم. چرا باید به اقامتگاهی مثل این می‌آمدند؟ باید به یکی از آن چشمه‌های آب‌گرمی می‌رفتند که می‌توانند هر کاری دلشان می‌خواهد بکنند و رابطه‌شان را مخفی نگه دارند.

مهمان‌خانه‌دار با ظروف سرو غذا آمد و از روی ملاحظه تلویزیون بسیار قدیمی وسط اتاق را روشن کرد. فکر می‌کنم تلویزیون مشکل داشت؛ چون صدای افرادی که در صفحهٔ نمایش می‌خندیدند ناگهان قطع و توی لوله اشعه کاتُدی تلویزیون ناپدید می‌شد. وقتی این اتفاق می‌افتاد، اتاق حتی بیشتر از قبل غرق سکوت می‌شد. این قطع شدن ناگهانی صدا به نظرم ترسناک آمد، و در نهایت از جا بلند شدم، رفتم سراغ تلویزیون و خاموشش کردم.

به اتاقمان برگشتیم و کنار هم زیر لحاف‌های فوتونمان دراز کشدیم. چراغ را که خاموش کردیم، همه‌جا بدجوری غرق در سکوت شد. باران هم انگار بند آمده بود. دیگر نمی‌توانستیم صدای بارش را در دوردست بشنویم.

موموکو با صدایی آرام گفت: بیا فردا صبح برای رفتن عجله نکنیم.

گفتم: «فکر خوبیه.» اما ذهنم جای دیگری بود. توی تاریکی به سقف خیره شده بودم. موموکو پیش‌تر بهم گفته بود که اگر حتی چراغ کوچکی روشن باشد، نمی‌تواند بخوابد؛ بنابراین اتاق تاریک تاریک بود. می‌توانستم طرح وسایل توی اتاق را ببینم، اما به‌شکلی محو و مبهم.

لحظه‌ای بعد، موموکو را با ملایمت صدا کردم؛ می‌دانستم او درست کنارم است، اما نمی‌توانستم ببینمش.

بیداری؟

انگار او هم بیدار بود؛ چون بی‌درنگ گفت: بله.

من که هنوز به سقف خیره بودم، با صدایی آهسته گفتم: «می‌شه یه لحظه با هم صحبت کنیم؟»

حتماً. من هم دلم می‌خواد حرف بزنیم.

درباره مسائلیه که بعدازظهر گفتی...

راجع‌به چی حرف می‌زدیم؟

مریض بودنت...

پیش از آنکه پاسخ بدهد، لحظه‌ای مکث کرد. بله.

طوری که انگار داشتم خطی از یک نمایشنامه را آماده می‌کردم، یک‌نفس پرسیدم: «خیلی... خیلی ناجوره؟» توی تاریکی صدایم حالتی بسیار درمانده داشت.

آره. اگه این‌جوری بهش نگاه کنیم، خیلی ناجوره، ولی اگه جور دیگه‌ای بهش نگاه کنیم، اون‌قدرها هم بد نیست.

منظورت چیه؟

هوممم...» موموکو صدایش را طوری کشید که آخرش تبدیل به ناله شد. «منظورم اینه که، تو افرادی رو می‌شناسی که یکهویی توی تصادف یا بر اثر مریضی می‌میرن و فرصتی برای خداحافظی با دیگران ندارن؟ خب، شاید من در مقایسه با اونها خیلی خوش‌شانسم؛ چون برای انجام همه این کارها فرصت دارم.

منظورت اینه که…

نه، جای نگرانی نیست. این‌طور نیست که همین حالا بمیرم. کمی قبل‌تر رفتم بیمارستان. رحمم رو درآوردن و یکسری کارهای دیگه کردن. حالا هم مرتب می‌رم بیمارستانم و دارن روی دورنمای مریضی کار می‌کنن. فکر می‌کنم این چیزیه که تا چند سال بعد باید مدام حواسم بهش باشه.

برای همینه که برگشتی پیش داییم؟

این‌طور نیست که به‌محض فهمیدن، تصمیم بگیرم برگردم. اولش حتی همچین فکری به ذهنم هم خطور نکرد. اما بعد، یه روز که توی بیمارستان بودم، خوابی دیدم که بدجوری افسرده‌م کرد.

خواب؟