معرفی و دانلود کتاب آفتاب گرفتگی اثر امیر خداوردی رایگان به همراه خلاصه کتاب

زمزمه کردن انواع گوناگونی دارد که در مجموع نامش را می‌گذاریم ادبیات و به شیوه‌های متنوع آن، انواع ادبی می‌گوییم. وقتی جای آنکه بگوییم «فلانی که خیلی دوستش می‌داریم به سفر رفت» می‌گوییم «پاره‌ای از وجودم به سفر رفت» در واقع در حال زمزمه کردنیم. انگار نمی‌خواهیم کسی از آن «خیلی دوستش می‌دارم» مطلع شود و در عین حال نمی‌خواهیم موضوع کاملاً مسکوت بماند، اتفاقاً می‌خواهیم جلب‌توجه کند؛ این است که زمزمه می‌کنیم. پس گوش‌ها تیزتر می‌شود و جمله را با دقت بیشتری در ذهن حک می‌کند.

ما علاقه فراوانی به زمزمه‌کردن داریم، چون جلب‌توجه در روانمان نهادینه شده‌ است. می‌خواهیم با زمزمه‌کردن دیگران را به‌سوی خود جلب کنیم تا حرف‌هایی را که پیش از این احتمالاً بارها شنیده‌اند، این بار از ما به‌شکلی بشنوند که گویا تازه‌ترین و بدیع‌ترین حرف‌های عالم است. این‌طور تحسینمان می‌کنند و ما کیف می‌کنیم.

اما اینکه «آیا خدا هم زمزمه می‌کند؟» یا نیازی به زمزمه‌کردن ندارد و همه‌چیز را بلند و واضح می‌گوید؟ سؤالی است که در قرون اولیه پس از هجرت، ذهن بسیاری از زبان‌شناسان مسلمان را که به اصولیین مشهورند، درگیر کرده بود. اصولیین در این اندیشه که آیا چیزهایی که خدا در قرآن گفته‌ است همگی حقیقی و بدون مجاز و استعاره است یا آنکه خدا هم برای بیان مطالبش از استعاره و مجاز بهره برده‌ است، به اختلاف افتادند و خیلی زود اکثرشان پذیرفتند که خدا هم زمزمه‌کردن را بیشتر از صریح‌حرف‌زدن دوست دارد.

این خلاصه بحثی بود میان من و طاهر، دوست هم‌کلاسی‌ام که دیگر درس و بحث را رها کرده بود و به آهنگری اشتغال داشت. طاهر هنوز به این دست مشاجرات علاقه‌مند بود و هروقت به دیدنش می‌رفتم، مسئله‌ای از مسائل علم اصول را با او در میان می‌گذاشتم. در اثنای بحث بودیم که ناگهان صدایی بلند شد: «شما از بس خودتان دروغ گفته‌اید، خدا را هم دروغ‌گو کرده‌اید.» این جمله، به‌علاوه چند توهین دیگر، واکنشی بود که کریم بعد از شنیدن حرف‌های من و طاهر از خود نشان داد. نصفه‌شب شده بود و در اتاق استراحت کارگری، پتو پهن کرده بودیم که بخوابیم. کریم گوشه اتاق جایش را انداخته بود و چند بار هم غرغرکنان گفته بود که ساکت باشیم. آرام حرف می‌زدیم، اما کریم شنیده و از جایش پریده بود و فحاشی می‌کرد.