معرفی و دانلود کتاب کتاب دم را دریاب اثر سال بلو رایگان به همراه خلاصه کتاب

هرگز به ذهن ونیس خطور نکرده بود که ممکن است مردى به ستاره‌شدن در چنین نقشى اعتراض کند. گفت: «این شانس توئه. تو تازه رفتى کالج. چى مى‌خونى؟» بشکنى زد. «آت و آشغال.» ویلهلم چنین حسى نسبت به درسش داشت. «ممکنه پنجاه سال جون بکنى تا به یه جایى برسى. این‌جورى، با یه جهش، دنیا مى‌فهمه تو کى هستى. اسمى مى‌شى مثل روزولت، سوانسن. از شرق تا غرب، تو چین، تو امریکاى جنوبى. این مزخرف نیس. محبوب کلّ دنیا مى‌شى. دنیا اینو مى‌خواد، اینو لازم داره. یه نفر لبخند مى‌زنه، یه میلیارد نفر باش لبخند مى‌زنن. یه نفر گریه مى‌کنه، یه میلیارد دیگه باهاش مى‌زنن زیر هق‌هق. گوش‌کن، داداش...» ونیس عزمش را جمع کرده بود تا تلاشش را بکند. وزنه‌ى عظیمى روى تخیلش سنگینى مى‌کرد که او نمى‌توانست برش دارد. مى‌خواست ویلهلم هم آن را احساس کند. اجزاى صورت بزرگ، تمیز، خیرخواه، و بیشتر احمقانه‌اش را طورى درهم کشید که انگار او زندانى بى‌اراده‌شان بود، و با صداى خفه و از چاقى بند آمده‌اش گفت: «گوش‌کن، همه‌جا پُره از آدم‌هایى که دارن سخت تلاش مى‌کنن، با بدبختى و مصیبت و غصه و خستگى، هى تلاش مى‌کنن و تلاش مى‌کنن. اون‌ها به یه فرصت احتیاج دارن، درسته؟ یه هُل، یه کمک، خوش‌بیارى، یا همدلى.»

ویلهلم گفت: «حتما همین‌طوره.» آن احساس را دریافته بود و منتظر بود تا ونیس ادامه دهد. ولى ونیس دیگر چیزى براى گفتن نداشت؛ او نتیجه‌اش را گرفته بود. چند صفحه از فیلم‌نامه‌اى که روى کاغذى آبى‌رنگ کپى شده و با منگنه به‌هم چسبانده شده بود را به او داد، و گفت که خودش را براى آزمون سینمایى آماده کند. گفت: «دیالوگ‌هات‌رو جلو یه آینه بخون. خودت‌رو رها کن. نقش باید بهت سوار شه. از ادا درآوردن نترس. پراحساس باش. سنگ تموم بذار. چون وقتى شروع مى‌کنى به بازى کردن، دیگه یه آدم عادى نیستى و اون‌جور چیزها در موردت صدق نمى‌کنه. دیگه مثل آدم‌هاى معمولى رفتار نمى‌کنى.»

آدم فقط به اندازه همان‌چیزی که دوستش دارد خوب است.

از اینکه تصور می‌کرد وقتی پای پنهان کردن گرفتاری‌های زندگی باشد تواناتر از هرکس دیگر است؛ سخت در اشتباه بود. این گرفتاری‌ها به‌وضوح در پیشانی او نوشته شده بود. خودش خبر نداشت.

به‌هرحال، اکنون ویلهلم در حالی که روزنامه را که به نحوی مچاله زیر بغل داشت، سرگرم فکر کردن بود: آنچه را که انسان می‌تواند مطابق خواست خود تغییر دهد واقعاً بسیار کم است. نمی‌تواند ریه‌هایش را و یا اعصابش را، و یا خلق‌وخوی ومزاجش را عوض کند. این چیزها تحت فرمان او نیست. هنگامی که جوان است و نیرومند و با حوصله و گردش زمانه را مطابق میل خود نمی‌بیند، می‌خواهد آن را از نو طوری ترتیب دهد که با آزادی او وفق داشته باشد، ولی نمی‌تواند نظام اجتماعی را دگرگون سازد، و یا با مزاج و تن دیگری متولد شود؛ دامنه آزادی و حیطه قدرت انسان محدود است، و شاید در اینکه اساساً نمی‌توان سرنوشت را تغییر داد حکمتی نهفته باشد.

نخست، باید گناه خویش را بخشید، و سپس عفو عمومی صادر کرد.

وضع طوری شده که مردم درباره هرچیز خنگ‌اند مگر پول.

هرکس مثل صورت‌های ورق بازی بود، که از هر طرف بگیری سروته‌اند.

چه هستی؟ هیچ‌چیز. جوابش این است. هیچ‌چیز. صادقانه و از ته دل باید گفت – هیچ‌چیز! بنابر این نمی‌توانی تحملش را بکنی و می‌خواهی چیزی باشی، و سعی می‌کنی. اما بشر به جای اینکه چیزی بشود، در صدد فریب دیگران برمی‌آید. آدم دربارۀ خودش نمی‌تواند زیاد سخت گیر باشد. با این وصف، باز هم سایرین را کمی دوست دارد. مثل تو که یک سگ داری، یا اینکه مقداری پول صرف امور خیریه می‌کنی. حالا این را می‌شود گفت دوست داشتن؟ چی می‌شود گفت؟ خودپرستی، خودپرستی محض و ساده. این یک راه دوست داشتن روح ظاهرساز است. بطالت است. فقط بطالت، آنچه هست همین است. و نظارت اجتماعی چیز مورد علاقه روح ظاهر‌ساز درست همان است که زندگی اجتماعی مکانیزم اجتماع هست. و این فاجعه زندگی بشری است. اره وحشتناک است؛ وحشتناک! بشر مختار نیست! آن که به تو خیانت می‌کند در درون تو است و تو را به کمترین قیمتی می‌فروشد. باید مثل برده ازش فرمان بیری. تو را مثل یابو به زیر کار می‌کشد. و تازه برای چی؟ برای کی؟

آدم از اینکه مواظب رفتار و کردار خودش باشد و سعی کند به‌وضع خودش سر و صورتی بدهد، خسته می‌شود. باید نصف عمر خودمان را صرف جبران اشتباهات نصف اول آن بکنیم.

ویلهلم جرات نمی‌کرد سرش را برگرداند. به خودش گفت: من جلو این مردم گریه نخواهم کرد. من اگر جلو این‌ها خودداری نکنم و مثل بچه‌ها بزنم زیر گریه، خیلی ضعیف می‌شوم، ولو اینکه دوباره هیچ‌وقت نبینمشان. نه! نه! و با این حال اشک‌های نیفشانده‌اش جاری شد و به‌شدت جاری شد و او مثل مردی به‌نظر می‌آمد که در شرف غرق شدن است.