معرفی و دانلود کتاب خوب گوش نمی دهی اثر کیت مرفی رایگان به همراه خلاصه کتاب

به نظر من، غیبتِ قابل‌قبول بوی بوربِن می‌دهد. هردوی این‌ها -غیبت و بوربن- در مهمانی‌های خانه‌ی عمه‌بزرگم در گَلوِستِنِ تگزاس سِرو می‌شد. آدم‌ها برای دعوت‌شدن سر و دست می‌شکستند، هم به‌خاطر شوخی‌ها و هم به‌خاطر نوشیدنی‌اش. من و عمه‌بزرگ تا زمان مرگش، در 97سالگی، ساعت‌های طولانیِ زیادی را با هم گذراندیم (ماهیگیریِ دور از ساحل در خلیج مکزیک، چیدن گل نخود در باغچه‌اش، ماشین‌سواری با سقف جمع‌شده در اولدزموبیل کروکیِ قدیمی‌اش). اگر کسی به او می‌گفت زیادی غیبت می‌کند، حتما به‌ او برمی‌خورد، ولی خب حرف‌هایمان فقط درباره‌ی این بود که چه‌چیزِ بعضی‌ها را دوست داشتیم و از چه‌چیزشان بدمان می‌آمد.

غیبت‌کردن -هرچند معمولا سویه‌ی منفی دارد- اما در‌واقع نقش اجتماعیِ مثبتی ایفا می‌کند. بی‌دلیل نیست که حدود دوسومِ گفت‌وگوهای بزرگ‌سالان شامل غیبت است، یعنی گفت‌وگوی حداقل دو نفر درباره‌ی کسی که غایب است. مردها هم به‌اندازه‌ی زن‌ها غیبت می‌کنند، و بچه‌ها هم تا قبل از پنج‌سالگی غیبت‌کن‌های ماهری می‌شوند. همه‌مان غیبت می‌کنیم‌ (البته نه به با‌شکوهیِ عمه‌بزرگم)، چون از راه غیبت می‌توانیم قضاوت کنیم چه‌کسی قابل‌اطمینان است، از چه‌کسی می‌توانیم تقلید کنیم، از چه‌چیزهایی می‌توانیم قِسِر دربرویم، و چه‌کسانی متحد یا دشمنان احتمالی‌اند. از این طریق، گوش‌کردن به غیبت کمک می‌کند اعضای اخلاق‌محوری در جامعه باشیم.

«کفِ کمددیواریِ اتاق‌خوابم نشسته بودم و با الیور ساکس مصاحبه می‌کردم. ساخت‌وسازِ روبه‌روی آپارتمانم باعث شده بود این کمددیواری ساکت‌ترین جای ممکن در خانه‌ام باشد. بنابراین چهارزانو و در تاریکی آنجا نشسته بودم و مدام لباس‌های آویزان و پاچه‌های شلوار را از میکروفون هدستم کنار می‌زدم و با این نویسنده و عصب‌شناسِ کاربلد صحبت می‌کردم. او به‌خاطر کتاب خاطراتش -بیداری‌ها معروف است، کتابی که بر اساس آن فیلمی با بازیِ رابین ویلیامز و رابرت دنیرو ساخته شده است.

هدف از این مصاحبه حرف‌زدن درباره کتاب‌ها و فیلم‌های موردعلاقه ساکس برای نوشتنِ ستونِ کوتاهی در بخشِ گزارشِ یکشنبه روزنامه نیویورک تایمز بود. ما بحث درباره بودلر را پشت سر گذاشتیم و با کله واردِ بحثِ توهمات، رؤیا در بیداری و دیگر پدیده‌هایی شدیم که -به‌تعبیر شاعرانه ساکس- بر «جوّ ذهن» اثر می‌گذارند. سگم داشت به درِ کمد پنجه می‌کشید که ساکس جوّ ذهنِ خودش را توصیف کرد، جوّی که گاهی ناتوانی در تشخیص چهره‌ها -ازجمله تصویر چهره خودش- آن را ابری می‌کرد. آن‌موقع هیچ حسِ جهت‌یابی‌ای هم نداشت، و این باعث می‌شد پیداکردنِ خانه‌اش حتی بعد از پیاده‌روی‌های کوتاه سخت شود.

آن روز سرِ هردویمان خیلی شلوغ بود. غیر از این ستون برای روزنامه، باید گزارشِ دیگری هم برای مجلهٔ تایمز می‌فرستادم، و ساکس هم مصاحبه با من را به‌سختی بین ویزیتِ بیماران و تدریس و سخنرانی‌هایش جا داده بود. ولی ما در گفت‌وگویمان غرق شدیم، تا جایی که از استعاره‌های آب‌وهوایی زیادی برای حالت‌های ذهن استفاده کردیم: دیدگاهِ آفتابی، درکِ مه‌آلود، برقِ الهام، خشکیِ خلاقیت، سیلِ هوس. درست است که در کمدی تاریک نشسته بودم، اما با گوش‌کردن به او نور بینش، شناخت، خلاقیت، شوخ‌طبعی و همدلی را احساس کردم. ساکس در سال ۲۰۱۵ -یعنی چند سال بعد از گفت‌وگوی ما- از دنیا رفت، اما گفت‌وگویمان هنوز هم در حافظه‌ام زنده است.

به‌خاطر مقاله‌های متعددی که برای تایمز و گاهی برای روزنامه‌های دیگر نوشته‌ام، این فرصت را داشته‌ام که به اندیشمندانِ ممتازی مثل الیور ساکس و دیگر متفکرانِ کمترشناخته‌شده اما همان‌قدر بصیر -از خیاط‌ها گرفته تا کارگرهای ساختمانی- گوش کنم. همه‌شان بدون استثنا جهان‌بینی‌ام را گسترش و درکم را افزایش داده‌اند. خیلی‌هایشان عمیقاً روی من تأثیر گذاشته‌اند. بعضی‌هایشان مرا از آن آدم‌هایی می‌دانند که می‌تواند با هرکسی حرف بزند، اما درواقع موضوع این است که من می‌توانم به هرکسی گوش کنم. این کار در خبرنگاری برایم مفید بوده است. بهترین ایده‌های خبری‌ام را معمولاً از گفت‌وگوهای اتفاقی پیدا می‌کنم، مثلا گفت‌وگو با کسی که مشغول نصب کابل‌های فیبر نوری زیر خیابان است، یا بهداشت‌کارِ دهان و دندانِ مطبِ دندان‌پزشکم، یا متخصصِ امورِ مالی‌ای که به گاوداری روی آورده بود و در یک سوشی‌فروشی با او آشنا شدم.»