معرفی و دانلود کتاب مسئله مرگ و زندگی اثر اروین دی یالوم و مریلین یالوم رایگان به همراه خلاصه کتاب

سال‌ها خودم را محتاطانه به بازنشستگی نزدیک و آن را در مقادیر کم امتحان کرده‌ام. روان‌درمانی کار تمام عمرم بوده و تصور رهاکردن آن برایم دردناک است. اولین قدم به سمت بازنشستگی را زمانی برداشتم که تصمیم گرفتم در اولین جلسه مشاوره به بیمارانم اطلاع دهم که آن‌ها را تنها به مدت یک سال معاینه خواهم کرد.

من، مریلین، هر روز روی مبل اتاق نشیمنمان دراز می‌کشم و از پنجره‌های سرتاسری به بلوط‌ها و درختان همیشه بهاری نگاه می‌کنم که در ملک ما میزیستند. حالا بهار است و به برگ‌های سبزی نگاه می‌کنم که دوباره دارند روی بلوط دره‌ی باشکوهمان می‌رویند. اول صبح جغدی را دیدم که روی صنوبر میان خانه و دفتر اروین نشسته بود. می‌توانم بخشی از باغچه‌ی سبزیجاتمان را ببینم که پسرمان رِید در آن گوجه‌فرنگی، لوبیا سبز، خیار و کدو کاشته است. او از من می‌خواهد به رسیدن سبزیجات در تابستان، یعنی زمانی که به فرض او «بهتر شده‌ام» فکر کنم.

دوستان زیادی داشته‌ام که به سرطان پستان مبتلا شده بودند و حالا می‌توانم تجربه‌ی آن‌ها را در جنگیدن با بیماری‌شان درک کنم. شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، عمل و گروه‌های حمایتی بخش‌های اصلی زندگی روزمره‌ی بیماران سرطانی را تشکیل می‌دهند. بیست‌وپنج سال پیش وقتی تاریخچه‌ی پستان را می‌نوشتم هنوز سرطان پستان یک بیماری «کشنده» تصور می‌شد. امروز پزشکان آن را بیماری «مزمنی» تلقی می‌کنند که می‌تواند معالجه شود و از پا درآید. من به بیماران مبتلا به سرطان پستان حسودی‌ام می‌شود؛ چون آن‌ها با بهبود بیماری‌شان می‌توانند شیمی‌درمانی را قطع کنند. بیماران مبتلا به میلوم متعدد معمولاً باید درمان را ادامه دهند، هرچند که تزریق‌هایشان خیلی کمتر از هفته‌ای یک تزریقی است که من حالا دارم. بار‌ها و بار‌ها از خودم پرسیده‌ام: ارزش‌اش را دارد؟

به دلایل زیادی از کنارگذاشتن روانپزشکی متنفرم. بیشتر به این خاطر که از کمک‌کردن به دیگران بسیار لذت می‌برم و تا این لحظه از زندگی آن را به‌خوبی یادگرفته‌ام. دلیل دیگری که از گفتنش کمی خجالت می‌کشم، این است که دلم برای گوش‌دادن به آن همه داستان تنگ می‌شود. من اشتیاقی سیری‌ناپذیر برای شنیدن داستان دارم، به خصوص آن‌هایی که بتوانم در تدریس و نوشتن به کار ببرم. از دوران کودکی عاشق داستان‌ها بودم و به جز سال‌هایی که به دانشکده پزشکی می‌رفتم، همیشه بی‌برو برگرد قبل از خواب کتاب می‌خواندم. با این‌که نویسنده‌های صاحب سبکی چون جویس، نابوکوف و بنویل من را مبهوت خود می‌کنند داست‌سرایانی مثل دیکنز، ترولوپ، هاردی، چخوف، موراکامی، داستایفسکی، آستر و مک‌یوان را از ته دل تحسین می‌کنم.

به دلایل زیادی از کنارگذاشتن روانپزشکی متنفرم. بیشتر به این خاطر که از کمک کردن به دیگران بسیار لذت می‌برم و تا این لحظه از زندگی آن را به خوبی یادگرفته‌ام. دلیل دیگری که از گفتنش کمی خجالت می‌کشم، این است که دلم برای گوش دادن به آن همه داستان تنگ می‌شود. من اشتیاقی سیری ناپذیر برای شنیدن داستان دارم، به خصوص آن‌هایی که بتوانم در تدریس و نوشتن به کار ببرم. از دوران کودکی عاشق داستان‌ها بودم و به جز سال‌هایی که به دانشکده پزشکی می‌رفتم، همیشه بی‌برو برگرد قبل از خواب کتاب می‌خواندم. با این که نویسنده‌های صاحب سبکی چون جویس، نابوکوف و بنویل من را مبهوت خود می‌کنند داستان سرایانی مثل دیکنز، ترولوپ، هاردی، چخوف، موراکامی، داستایفسکی، آستر و مک یوان را از ته دل تحسین می‌کنم.